Το παιδί δίνει πανελλήνιες.
Κι ακόμη έχεις κρατημένα τα πρώτα του ρούχα, τα πρώτα του μαλλάκια, τα παπουτσάκια από το μπαλέτο που σιχαινόταν, τις φούστες από το φλαμέγκο που είχε ράψει η γιαγιά, τα πρώτα παπούτσια του στίβου, τις παρτιτούρες του πιάνου, τα πρώτα μαθήματα στα κινέζικα, τα εξώφυλλα των τετραδίων του δημοτικού, ξύστρες, φαγωμένες γόμες, αυτοκόλλητα, κούκλες και αλογάκια… ναι, κάπου έχεις κρατήσει και το μεγάλο χαρτόνι που κάποτε ζωγράφισε με χρώματα τα συναισθήματά του...
Το παιδί δίνει πανελλήνιες κι ενώ ακόμη δεν έχει φύγει η μυρωδιά της πρώτης ανάσας του από μέσα σου, απ’ έξω από το... παντού σου...
Το παιδί δίνει πανελλήνιες και κάνεις ησυχία. Δεν τολμάς να πεις ούτε καν «καλή επιτυχία» ή «βάλε τα δυνατά σου». Κατεβάζεις το βλέμμα και χώνεσαι στον υπολογιστή. Μετράς αγωνίες, προβλήματα, χιλιάδες εκκρεμότητες και αδιέξοδα, αλλά δεν βγάζεις άχνα. Δεν βγάζεις άχνα, όπως και δεν το βάζεις κάτω. Προσωρινά μεταλλάσσεσαι κι ακολουθείς την ροή του ποταμού και σε αυτήν την δοκιμασία… Ούτε τολμάς να φωνάξεις δυνατά: «Θεέ μου μεγάλωσε!»…
Γιατί…
Διότι το παιδί δίνει πανελλήνιες.
Μια δοκιμασία με την οποία «σφυρίζεται» το τέλος ενός αγώνα τόσο υπέροχου, αλλά και τόσο δύσκολου για πολλές οικογένειες.
Το παιδί δίνει πανελλήνιες, αλλά δεν σκέφτεσαι τίποτα, βάζεις στην άκρη το μετά. Στο μετά που δεν έχει έρθει ακόμη το σίγουρο είναι ότι θα κοπεί ο «ομφάλιος λώρος» που εσύ κρατάς ακόμη μαζί με το βραχιολάκι του από το μαιευτήριο και το πρώτο μπιμπερό… Κι από το πρώτο κλάμα θα γυρίσεις σελίδα στο «Έλα ρε μαμά...» κι από το «Έλα ρε μαμά...»… «Παιδί μου που είσαι;»
Το παιδί δίνει πανελλήνιες.
Και κάνουμε όλοι σιωπή. Όχι τόσο για το ότι «η ζωή δεν σταματά εδώ», «υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες» και άλλες τέτοιες τετριμμένες σαχλαμάρες, όσο διότι πρόκειται για την πρώτη μεγάλη δοκιμασία στη ζωή ενός παιδιού -όταν δεν έχει περάσει άλλες...-και το μόνο που θέλει τώρα είναι η αγάπη. Και το μόνο που θέλει πάντα είναι μόνον η αγάπη…
Κι ας έρθουν όσες πανελλήνιες θέλουν...
σ.σ., επίσης να είστε... επιεικείς με τις μαμάδες έξω από τα σχολεία... και όσους μπαμπάδες υπάρχουν για να φροντίσουν...
Γ.Λιν
