Κάθε άνθρωπος κι ένας ολόκληρος κόσμος. Η Ελένη Βασιλείου επέλεξε τον δικό της. Να μοιράζει Αστερόσκονη εθελοντικά όπου υπάρχει ανάγκη. 

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

«Κάθε άνθρωπος είναι μια μικρή δέσμη φωτός από την στιγμή που γεννιέται. Στην πορεία του Επιλέγει αν θα διατηρήσει το φως αυτό και με ποιόν τρόπο. Για εμένα το φως εκτός από πηγή ζωής, είναι και ασπίδα κατά της πικρής οργής. Είναι το μονοπάτι μου.» 

-Από τι είναι φτιαγμένη η Αστερόσκονη; 

«Από μικρούς κόκκους, που πέφτουν στη γη. Σκόνη από αστέρια όπου συλλέγονται και κλείνονται σε βαζάκια και στέλνονται εκεί που υπάρχει ανάγκη από ελπίδα, παραμύθι, και συναισθήματα που γεννούν δύναμη, διάθεση για ζωή.»

Σε ηλικία όπου μπόρεσε η Ελένη Βασιλείου «να δει τον Ουρανό και να διακρίνει την πραγματικότητα. Την ουσία και τις αξίες που ορίζουν την ύπαρξη» φανερώθηκε και η ιδέα της Αστερόσκονης η οποία γρήγορα απέκτησε δράση. Εθελοντικές δραστηριότητες υλοποιούνταν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, σε ιδρύματα, σε παιδικά δωμάτια, ανά την Ελλάδα, Κύπρο, Αμερική, στην πλειοψηφία σε μικρά παιδιά ενώ έχει «ντύσει» με αστερόσκονη και ζωγραφικά της έργα. 

Είναι για εκείνην μία φυσική ανάγκη ο εθελοντισμός;

«Ψυχική θα έλεγα, καθώς κάθε φορά που ολοκληρώνω μία αποστολή, νιώθω πως αφήνω ένα μικρό λιθαράκι σε κόσμους που νοσούν. Σε κόσμους που υστερούν. Σε κόσμους που οι πληγές δύσκολα επουλώνονται. Σε κόσμους δυστυχισμένους. Νιώθω πως προσφέρω λίγη χαρά και πως το αποτύπωμα μου θα μείνει για όσο ο χρόνος το επιτρέψει.» 

-Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια από τις δράσεις σου; 

«Η Παιδική ανταλλακτική ΒΙΒΛΙΟθήκη που φιλοτέχνησα και στήθηκε στη κεντρική πλατεία στο Χαλκούτσι Ωρωπού. Λειτουργεί 3 χρόνια και τα παιδιά του χωριού την αγαπούν και φροντίζουν να είναι πάντα γεμάτη βιβλία. Όμως όλες τις αγαπώ εξίσου». 

 -Έχεις παιδιά; 

«Έχω ευλογηθεί με δύο αγόρια που με δυναμώνουν κάθε φορά που μου κρατούν το χέρι και μου χαμογελούν.

Η Ελένη έχει «εκθέσει» συγγραφικά τον εαυτό της σε τρία βιβλία, τα οποία και έχει εικονογραφήσει. Την ποιητική συλλογή «Ξεχασμένες Νεράιδες» από τις εκδόσεις Λεξίτυπον (2013). 

«Λέξεις που τις πήρε ο αέρας, λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν, αγάπες που δεν άνθισαν, κόσμοι που για λίγο ενώθηκαν, ήταν αρκετά για να δέσουν αυτό το βιβλίο.» 

Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, την «Αρετούσα», εκδόσεις Όστρια. 

«Κατατάσσεται στο νέο ελληνικό θέατρο και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της μητέρας μου. Βασισμένη στην έμμετρη μυθιστορία που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη τον 17ο αιώνα, η Αρετούσα έρχεται τον 21 ο αιώνα με την δική της ιστορία με ρίμες και Κρητικό αέρα, λόγω καταγωγής, να υμνήσει την άφθαρτη αγάπη. Την αγάπη που συνεχίζει μετά θάνατον το ταξίδι σε φλεγόμενους Ουρανούς.» 

 Και το «τρίτο της κομμάτι» λέγεται «Ρωγμή». Τυπώθηκε το 2016 από τις εκδόσεις Όστρια. 

«Σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά λέξεις, σκέψεις, ελπίδες και όνειρα. 24 ποιήματα +1 = εικοσιτέσσερεις μήνες + μία ημέρα = 2 χρόνια + μία στιγμή. Τόσο όσο και η μεταναστευτική μου ζωή.» 

Η Ελένη έχει ακολουθήσει την οικογένειά της για μια νέα αρχή στην Γερμανία γιατί «σε μια Ελλάδα που αιμορραγεί είναι δύσκολο να κρατηθεί η αξιοπρέπεια στο επίπεδο της καθημερινής επιβίωσης.» 

Αν και όταν μετανάστευσε, δεν περίμενε τίποτα από την Γερμανία, όπως και από όποια χώρα και αν ήταν το νέο έδαφος φιλοξενίας, τελικά κατάλαβε πως εκεί «αξιολογούνται οι δυνατότητες των ανθρώπων με σεβασμό και αξιοκρατία, κάτι που δυστυχώς λείπει από την πατρίδα.»

Έχοντας την ανάγκη να μοιράζεται με τους φίλους της όμορφες νοσταλγικές βραδιές, διατηρεί διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό (endul.listen2myradio.com) εδώ και 5 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα εκπέμπει κάθε Παρασκευή ζωντανά, με καλεσμένους εκλεκτούς ανθρώπους της προσφοράς που συνεχίζουν το σπουδαίο τους έργο στην Ελλάδα με τις συνθήκες που επικρατούν. 

-Ποια μουσική θα χάριζες στην πατρίδα και ποια στη ξενιτειά; 

«Στην πατρίδα θα χάριζα όλες τις μουσικές που με γυρνούν εκεί. Στην ξενιτιά όλα εκείνα τα ακούσματα που ζεσταίνουν την καρδιά μου. ζωγραφίζοντας και δημιουργώντας σκηνικά.»

Έφτιαξε τα πρώτα της σκηνικά για τις εορταστικές εκδηλώσεις του Νηπιαγωγείου στο Χαλκούτσι Ωρωπού. Θυμάται την έκπληξη στα πρόσωπα των παιδιών. «Ήταν κάτι που με γέμισε ενέργεια και θετικότητα. Ακολούθησαν κι άλλα, σε σχολικές μονάδες της περιοχής και σε παιδικές παραστάσεις της Αθήνας.» 

-Τι είναι για σένα το θέατρο; 

«Μια σκηνή που γεμίζει καταρχήν με το φως του καθένα που τολμά να ανέβει και να παίξει…τον εαυτό του παραλλαγμένο κάθε φορά μέσα από ρόλους. Σαφώς το σκηνικό που πλαισιώνει το θεατρικό, διαμορφώνει την ατμόσφαιρα και ταξιδεύει το μάτι του θεατή όταν ξεφεύγει από το κεντρικό πρόσωπο ή στα απαραίτητα κενά, οπότε νιώθω ικανοποίηση για το τελικό αποτέλεσμα και στο ότι αποτέλεσα μέρος του συνόλου.» 

-«Το θέατρο μπορεί να πει τα πάντα» είπε πρόσφατα ο Ανατόλι Βασίλιεφ στο μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Τα αγαπημένα «πάντα» της ζωή σου; 

«Πάντα ερχόμουν και πάντα θα έρχομαι 

γιατί οι Θεοί που με έπλασαν μου είπαν να μη φοβάμαι. 

Πάντα θα σε ακολουθώ, σκιά μέσα στη νύχτα 

να σου χαράζω φυλαχτό, σταυρό πάνω στα στήθια . 

Ποτέ μην πεις για «πάντα». Ποτέ μην πεις «ποτέ» 

γιατί είναι όρκος βαρύς που δεν θα τηρηθεί. Ποτέ.» 

-Τέχνη είναι να ζεις; 

«Τέχνη είναι να υπάρχεις. Και να εκφράζεσαι μέσα από αυτήν.»

-Μεταλλάσσετε η καθημερινότητα σε τέχνη; 

«Εξαρτάται, τι επιλέγει κάποιος για καθημερινότητα και κατά πόσο μπορεί να ανοίξει την όρασή του έτσι ώστε να γίνει παρατηρητής.» 

-Τις δύσκολες ώρες, ποια η παρηγοριά και η δύναμή σου; 

«Τα μολύβια μου κρατούν καλή συντροφιά τις νύχτες που οι αναμνήσεις χορεύουν στο φως των κεριών. Η μοναξιά και ο πόνος απομονώνονται και καταλήγουν στα βιβλία μου, σε μελλοντικές εκθέσεις, σε ζωγραφικά έργα προς διάθεση για ενίσχυση συλλόγων στην Ελλάδα. 

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από φίλους, μια μελωδία, ένα παιδικό χαμόγελο, μια λέξη που θα κρεμαστεί στην σκέψη μου και θα καταλήξει σε ποίημα ή στίχο. Η επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους. Η ανάσα μου που καταλήγει στο άπειρο. Το ξύπνημα της φύσης. Ο ήλιος, όποτε κάνει την εμφάνισή του, τα γράμματα που έρχονται από Ελλάδα. Η αγάπη, με τροφοδοτεί καθώς ανακυκλώνεται, ξεκινώντας από μένα για εμένα και ύστερα στον αιθέρα. Οι νέες προκλήσεις σε μια χώρα με πολλές άγνωστες λέξεις. Όλα αυτά και άλλα τόσα με παρηγορούν μα πάνω απ’ όλα με δυναμώνουν.» 

-Μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος εάν…. 

«…εάν το εγώ δεν αγκάλιαζε τόσο σφιχτά τα υλικά αγαθά. Εάν το εμείς αγκάλιαζε τις πονεμένες ψυχές. Εάν δεν υπήρχαν σηψαιμικοί θρόνοι, πολιτικά συμφέροντα και σύστημα που καταπίνει αμάσητα τα όνειρα. Ας διατηρηθούν οι μικρόκοσμοι που παραμένουν καθαροί και αμόλυντοι.» 

-Πού φυλάς το μεγαλύτερο όνειρό σου; 

«Δεν έχω μεγάλα όνειρα. Αρκούμαι στα μικρά καθημερινά θαύματα. Αν όμως αναρωτιέσαι τι έχω στην καρδιά και στην σκέψη μου θα σου απαντήσω: Να επιστρέψω σπίτι. Στη Χώρα του Ήλιου.» 

-Το τελευταίο φιλί που έδωσε στη μητέρα της τής κόστισε περισσότερο φεύγοντας από την χώρα του ήλιου. «Ζεστό στο παγωμένο της μέτωπο. Τη στιγμή που την άφησα στον αιώνιο Ύπνο στην ευλογημένη γη. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι της νέας ζωής.» 

 -Επτά λέξεις που αγαπάς στη ζωή σου; 

«Αν και οι λέξεις πονούν όταν αγγίζουν… 

 Αγάπη

Αρκούμαι 

Δυνάμει 

Ζω Γραφιζω 

Επέστρεφε 

Ψύχω 

Αστερόσκονη»