«Το ότι έχω καρκίνο το άκουσα πρώτη φορά στο τηλέφωνο», εξομολογείται η Αγγελική Δαφτσίδου.

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Μόλις τριάντα τριών χρονών σήμερα η Αγγελική Δαφτσίδου. Έγραφε στο ημερολόγιό της στις 24 Ιουνίου του 2013...

«Το άκουσα πρώτη φορά στο τηλέφωνο. 

- Αγάπη, γράφει ΠΟΡΟΓΕΝΕΣ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΜΑΣΤΟΥ, τι είναι; 

- Καρκίνος… κλείσε και έλα σπίτι. 

Ποια είναι λοιπόν τα όρια του καθενός; Τι κάνεις όταν την ώρα που μαγειρεύεις μαθαίνεις πως έχεις καρκίνο; Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δε θα τους μαγειρέψω ξανά και συνέχισα με περισσότερο ζήλο το ανακάτεμα, λες και εξαρτιόταν η ζωή μου απ’ αυτό. Και τότε ήρθε ο Χρήστος. Θεέ μου φαινόταν η τρέλα στα μάτια του. Μου μιλούσε, ξέρω πως μου μιλούσε, αλλά δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Στα αυτιά μου βούιζε ακόμα η λέξη καρκίνος…»

-Χτυπούσε για δεύτερη φορά την πόρτα ο καρκίνος. Μόνο που τώρα ήταν η πόρτα του δικού σου σπιτιού...

«Η μητέρα μου πάλεψε σ’ ένα στημένο αγώνα, η μάχη ήταν χαμένη από την αρχή. Εγώ από την άλλη ήμουν "τυχερή". Ο δικός μου αγώνας ήταν δίκαιος. Ήμουν ίση απέναντι του, μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. Από αυτό πιάστηκα και μ’ αυτό συνέχισα. Έχοντας δει τι μπορεί να κάνει στους ανθρώπους, η μεγαλύτερη αγωνία μου, πέρα από την προφανή τον θάνατο, ήταν μη χάσω τον εαυτό μου.»

-Στη διάρκεια της πάλης προχωρούσες γενναία. Πού βρίσκεται η δύναμη; Και πότε χάνεται;

«Την ώρα της μάχης είσαι δυνατή. Σε οδηγεί το ένστικτο της επιβίωσης. Για έντεκα ολόκληρους μήνες ήμουν στρατιώτης, προχωρούσα μόνο μπροστά. Εννοείται ότι υπήρχαν στιγμές που τρόμαξα, που απελπίστηκα, που έκανα τρομερές σκέψεις, αλλά κάθε φορά που έπεφτα, σηκωνόμουν. Το δύσκολο είναι μετά, όταν σε πλακώσει το βάρος αυτών που πέρασες, εκεί πρέπει να έχεις αποθέματα δύναμης για να το πετάξεις από πάνω σου.»

-Έρχονται οι στιγμές που καλείσαι να "επιλέξεις" ανθρώπινα στηρίγματα...

«Στις δύσκολες αυτές στιγμές είχα την οικογένεια μου κοντά μου. Ήταν αυτοί που μου έδιναν κουράγιο, κάναν υπομονή μαζί μου και μου έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου. Κανείς δεν πρέπει να το περνάει μόνος του. Εκεί βέβαια φαίνεται ποιος πραγματικά είναι δικός σου άνθρωπός. Έχασα μερικούς… αλλά ποτέ δεν έμεινα μόνη.»

-Έχεις δυο αγοράκια. Τι σου έλεγαν οι άνθρωποι της οικογένειάς σου όταν σ' έβλεπαν να φοράς "σκουφάκι";

«Στα μάτια των παιδιών μου είμαι πάντα η ομορφότερη μαμά του κόσμου! Ακόμα και ταλαιπωρημένη, αλλαγμένη από τις χημειοθεραπείες, με το σκουφάκι των σούπερ μαμάδων στο κεφάλι, ήμουν η πριγκίπισσά τους. Ήταν δύσκολα, περάσαμε δύσκολα. Αλλά ο κόσμος των παιδιών είναι φωτεινός ακόμα και στα πιο πυκνά σκοτάδια. Τελικά δεν ξέρω αν βοήθησα εγώ αυτά ή αυτά εμένα. Ξέρω όμως ότι αυτή η ζωή μου πήρε πολλά, αλλά ο Θεός μου έδωσε τον Χρήστο για να ισορροπήσει τη ζυγαριά. Είναι σύντροφος, φίλος, σύζυγος, συνοδοιπόρος στα καλά και στα άσχημα.»

-Πόσο σημαντικοί στάθηκαν οι θεράποντες ιατροί σου στην πορεία και στην έκβαση της νόσου; 

«Οι γιατροί όταν νοσείς από κάτι τόσο σοβαρό είναι σαν μικροί θεοί. Καθοριστικός ο ρόλος τους. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να βρεις τον κατάλληλο για σένα. Τώρα πια ο ογκολόγος μου εκτός απ’ τον ιατρικό μου φάκελο κρατάει και την «τύχη» μου στα χέρια του. Ακολουθώ έναν ορμονικό χειρισμό και κάνω τακτικούς ελέγχους. Του έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη κι αυτό καθησυχάζει τους παράλογους φόβους μου.» 

Συζήτησε αρκετές φορές με ψυχολόγους η Αγγελική, αν και το γράψιμο, παραδέχεται, πως λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά σε κείνη. 

Κράτησε κάτι πολύ σημαντικό...

«Πρέπει να αποδεχτώ ότι αυτή είναι η ιστορία μου, η ιστορία της οικογένειας μου και ο καρκίνος είναι μόνο ένα κομμάτι της, όχι ολόκληρη η ζωή μου. Δεν αλλάζει, δεν ξεχνιέται αλλά μπορεί και πρέπει να μείνει στο παρελθόν, εκεί που ανήκει.»

Με την Αγγελική συζητήσαμε από το τηλέφωνο. Ήταν δύσκολο να βρεθούμε από κοντά, αφού ζει στη Λάρισα. Την ώρα που την άκουγα να μου εκμυστηρεύεται την προσωπική της ιστορία, μια φράση ζητούσε επιτακτικά να της πει: "Τα κατάφερες Αγγελική!" 

«Ναι τα κατάφερα! Μου δόθηκε το δώρο της ζωής για δεύτερη φορά. Προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου να μου αξίζει. Εκτιμώ κάθε τι μικρό και μεγάλο σ’ αυτήν. Απολαμβάνω χωρίς να στερούμαι, δε φοβάμαι να ζήσω. Κάνω μικρά και σταθερά βήματα, αν και θα ήθελα να μπορέσω να ξανακάνω όνειρα για το μέλλον. Παλεύω ακόμα με τους δαίμονες μου, αλλά είμαι περήφανη για τις μικρές μου νίκες. Οι δοκιμασίες λένε κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους, ελπίζω αυτό να ισχύει και για μένα.»

Χρειάστηκε να προβεί σε προληπτική αφαίρεση του άλλου μαστού αλλά και των ωοθηκών. Όμως, τα «αγαπάει τα σημάδια της».

-Ο καρκίνος στοχεύει μόνο το σώμα;

«Ο καρκίνος σε χτυπά μέσα-έξω. Έχεις να γιατρέψεις το σώμα αλλά και την ψυχή σου. Μου άφησε βαθιές ουλές και στα δύο. Όμως αγαπώ τα σημάδια μου. Αγαπώ τη γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη, είναι αγωνίστρια. Τα σημάδια στο σώμα μου είναι τα μετάλλια μου, τα παράσημα που έχω από τη νίκη μου. Τώρα τα σημάδια στην ψυχή μου θέλω να πιστεύω πως είναι εκεί για να μου θυμίζουν τι πραγματικά έχει αξία.»

-Δώρα φέρνει ο καρκίνος;

«Άθελα του, ναι. Τις φίλες της καρδιάς, όπως λέει και μία από αυτές. Είναι γυναίκες που ξεγυμνώσαμε τις ψυχές μας και βοηθήσαμε η μία την άλλη. Πάντα θα έχουν μια ξεχωριστεί θέση στην καρδιά μου. Όμως μερικές φορές ο καρκίνος νικάει. Μου πήρε δυο τέτοιες φίλες, η μια μου στάθηκε σαν μάνα, η άλλη σαν αδερφή. Αυτό με ταρακούνησε, ήθελα να φύγω από όλα αυτά. Συνειδητοποίησα όμως ότι μπορώ να βοηθήσω χωρίς να κουβαλάω το σταυρό των άλλων. Χωρίς να τον κάνω δικό μου.»

-Μα, τι είναι τελικά ο καρκίνος;

«Μια ασθένεια. Σοβαρή, δύσκολη, αλλά ασθένεια. Δεν είναι θανατική καταδίκη, κατάρα, ντροπή, στίγμα. Δεν κολλάει και δεν μεταδίδεται. Η πρόληψη, η έγκαιρη διάγνωση, οι νέες θεραπείες σώζουν ζωές. Δυστυχώς δεν υπάρχει το μαγικό χάπι, η θαυματουργική θεραπεία, αν και εύχομαι ολόψυχα στο μέλλον να βρεθεί.

Ο καρκίνος είναι απειλή για τη ζωή μας. Πάντα αυτός που βρίσκεται σε απόγνωση καταφεύγει σε όλα τα μέσα ψάχνοντας τη σωτηρία. Θέλει από κάπου να πιαστεί. Και πάντα θα βρίσκεται κάποιος να το εκμεταλλευτεί, να του πουλήσει ψεύτικες ελπίδες. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σ’ αυτά που ακούμε και διαβάζουμε.»

Ο καρκίνος παίζει μαζί μας κρυφτό. Κρύβεται για να μην τον βρούμε, κρύβεται για να μην τον θεραπεύσουμε.»

-Σε μια άλλη γυναίκα που μόλις μπαίνει στον "Γολγοθά" της ασθένειας, ποια συμβουλή θα έδινες;

«Μη φοβάσαι και μην καθυστερείς. Όσο πιο γρήγορα τον ξετρυπώσεις, όσο πιο γρήγορα ξεκινήσεις, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να πεις πρώτη... ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! 

-Κι, αν είχε πρόσωπο ο καρκίνος...

«Είμαι ακόμα ΕΔΩ… είμαι ακόμα ΕΓΩ! Γελάω, κλαίω, προσπαθώ, αγωνίζομαι, αγαπώ, ονειρεύομαι, ελπίζω, ΖΩ! Επίσης, καρκίνε, θα σε έστελνα στον αγύριστο!!!» 

Έγραφε η Αγγελική στον λογαριασμό της στο fb στις 6 Μαρτίου 2014...

«Μου ζητήσατε για ακόμα μια φορά να βάλω καρδούλες, και δεν ξέρω τι άλλο, στον τοίχο μου για τον καρκίνο του μαστού. Ε, λοιπόν, αυτή η εικόνα είναι ο καρκίνος! Αυτό αντιμετωπίζουμε εμείς οι γυναίκες και οι οικογένειές μας. Μακάρι λοιπόν να ευαισθητοποιήσει.. να σοκάρει.. να στείλει έστω και ΜΙΑ από σας αύριο για προληπτικό έλεγχο.»