Press Workers

Ιουνίου 13, 2025 No comments

Ο Σεφέρης, η Μάρω του και τα ερωτικά γράμματα που έμειναν στην ιστορία και… την ξαναγράφουν…

Η Μάρω Λόντου γνώρισε τον Γιώργο Σεφέρη σε μια εκδρομή στο Σούνιο το καλοκαίρι του 1935 κι από τότε ακολούθησε μία εκρηκτική σχέση μέχρι τέλους…

17 Νοεμβρίου 1936

«Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ’ έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη».

16 Δεκεμβρίου 1936

«Μ’ έχεις κλείσει σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούω τη φωνή σου χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα λόγια σου. Τον τελευταίο καιρό έχεις χαθεί. Δεν βλέπω καθαρά και χάνω την ψυχραιμία μου, όταν μου χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ. Σε αισθάνομαι κοντά στα άλλα και τρομερά κουρασμένη. Η τελευταία εβδομάδα ήταν άθλια. Βλέπεις, μόλις δεν είναι ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τίποτε δεν γίνεται. Αγάπη μου, Μάρω, για να γράψω και για να στείλω ένα τέτοιο γράμμα θα πρέπει να είμαι πολύ χαμηλά μ’ αυτή την άθλια σιωπή σου. Σε βλέπω, να’ ξερες πόσο παράξενα σε βλέπω, και ολοένα μου τρυπάει το μυαλό η φράση “Ποιος ξέρει πότε θα σου ξαναγράψε”. Έχω την έμμονη ιδέα πως δε θα σε ξαναβρώ. Αγάπη, ΓΙΩΡΓΟΣ»

1 Φεβρουαρίου 1937

«Καμιά φορά, όταν μου ξεφεύγουν κάτι τέτοια λόγια, στέκομαι και λογαριάζω (ο άλλος που σέρνω πάντα κοντά μου σαν ίσκιο, ο άλλος, ο ψυχρός παρατηρητής που δε συγκινείται είναι πάντα έτοιμος να μιλήσει), λογαριάζω τι κάνω, ζυγιάζω την ευτυχία που μπορώ να δώσω και τον πόνο που έχω δώσει κιόλας, όχι μοναχά σ’ εσένα. Λογαριάζω το κόστος αυτής της ευτυχίας. Σταματώ μια δύσκολη στιγμή. Κι έπειτα: «Ας γίνει ό,τι γίνει»- έτσι τελείωνω πάντα, άμα έρθω σε αντιπαράσταση μαζί σου. Και το τρομερό είναι ότι τα ξέρω όλα. Αυτή είναι η αγάπη μου. Και δεν πρέπει να σου τη λέω. Όμως βλέπεις αυτά τα πράγματα που είναι μεγαλύτερα από εμάς έχουν το κακό να μας δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται πάντα σε κίνδυνο, ότι, αν μας τυραννούν τόσο «φριχτά πολύ» σήμερα, αύριο μπορεί να έχουν χαθεί μια για πάντα. Και το περίεργο είναι πως ενώ τόσο πολύ βασανιζόμαστε, θα προτιμούσαμε να χάσουμε οτιδήποτε άλλο παρά αυτό το βασάνισμα. Και τότες λέμε πως «δεν έχουμε καιρό» και δίνουμε ό, τι μπορούμε να δώσουμε. Και δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δύο άνθρωποι, μέσα σ’ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω από όλα – κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μία ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα»...

Σεφέρης και Μάρω Αλληλογραφία

Ιουνίου 12, 2025 No comments

Όπως ήρθε έτσι κι έφυγε… Ένα κοκαλιάρικο μικρό ήταν όταν εμφανίστηκε στο τοιχάκι της αυλής νιαουρίζοντας έντονα και πεινασμένα…

Λίγο νερό, λίγο φαΐ, ήρθε και μέστωσε το κοκαλιάρικο και άρχισε να καλομαθαίνει στη ζεστασιά της φροντίδας.

Όσο μεγάλωνε και μέστωνε, το μικρό το νιαούρισμα παρέμενε έντονο αλλά με διαφορετικό μήνυμα. Λίγο βάλε με μέσα, λίγο δώσε μου σημασία, λίγο πάρε με αγκαλιά και άλλα παρόμοια.

Τι να θέλει αυτό το κατσουλόγατο, αναρωτήθηκε ο άνθρωπος. Μα όνομα, φυσικά, απάντησε ο ίδιος…

Κι έτσι το παραπονιάρικο που είχε μάθει να ζει στα κεραμίδια -όσα απέμειναν στο κέντρο της Αθήνας- βαπτίστηκε «Άγγελος»…

Κι όσο εκπαιδευόταν στο όνομά του, τόσο πάχαινε διεκδικώντας όλο περισσότερο φαγητό, νερό και αγάπη…

Όταν έπιανε βροχή ο «Άγγελος» έβρισκε καταφύγιο στο πλυσταριό με τους σωρούς των άπλυτων για στρώμα κι έτσι οι μήνες περνούσαν… Μέχρι που μαζί του μία μέρα έφερε και παρέα.

Έναν ασπρόμαυρο φιλαράκι που λίγο φοβόταν στην αρχή το χάδι του ανθρώπου, αλλά στην πορεία και με την βοήθεια του «Άγγελου» κάπως εξοικειώθηκε. Επίσης νιαούριζε έντονα...

Τι να θέλει, αναρωτήθηκε ξανά ο άνθρωπος. Και φαγητό έχει και νερό και παρέα. Μα όνομα, φυσικά, απάντησε ο ίδιος…

Κι έτσι το ασπρόμαυρο φιλαράκι που περπατούσε ως λόρδος βαπτίστηκε «Ερρίκος». Κάθε πρωί και κάθε βράδυ στο τοιχάκι της αυλής περίμεναν υπομονετικά και οι δυο τους για λίγη τροφή, για λίγο νερό για λίγη σημασία και ίσως λίγη περισσότερη αγάπη. Και ο άνθρωπος τα έδινε…

Μέχρι που μια μέρα, έτσι ξαφνικά, ο Άγγελος εξαφανίζεται. Φώναζε ο άνθρωπος, ξαναφώναζε, πουθενά ο Άγγελος. Αντ’ αυτού εμφανιζόταν ο Ερρίκος με κείνο το ιδιαίτερο σχεδόν βρετανικό, και ίσως μεγαλοαστικό ύφος… σε αντίθεση με τον Άγγελο που ήταν έναν αληταριό των κεραμιδιών και πολύ του άρεσε…

Και πέρασε ο καιρός και έπιασε Άνοιξη και ο Άγγελος πουθενά. Πουθενά, όμως, και ο Ερρικος. Για πολλές μέρες ο άνθρωπος κρατούσε τα σκεύη τους γεμάτα στο τοιχάκι της αυλής με την άγρια τριανταφυλλιά, περιμένοντας την μεγάλη επιστροφή.

Που δεν ήρθε ποτέ…

Γιατί δεν επέστρεψαν; Πάντα επιστρέφουν!

Κάποιος μανιακός τα φόλιασε, σκέφτηκε ο άνθρωπος, δεν εξηγείται αλλιώς. Και ήρθε το καλοκαίρι.

Γιατί δεν επέστρεψαν; Πάντα επιστρέφουν!

Όχι, σκέφτηκε ο άνθρωπος και άρχισε να ξεπλένει το τοιχάκι της αυλής από τα αποτυπώματά τους... δεν επιστρέφουν πάντα...

Γεωργία Λινάρδου

Ιουνίου 11, 2025 No comments

Οικογένεια αυτιστικού παιδιού δέχθηκε μία τρομακτική επίθεση από… γείτονες διότι το παιδί έκανε φασαρία...

Περνώ αρκετές ώρες την ημέρα διαβάζοντας ιστορίες στα social media, δίχως να αποκλείω καμμία. Κάποιες ενδιαφέρουσες, κάποιες αδιάφορες, κάποιες παραπλανητικές και κάποιες σκληρές, κυνικές έως και απάνθρωπες… Σε μία από αυτές έπεσα απόψε το βράδυ… την διάβασα και την ξαναδιάβασα μη τυχόν και κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά…

Την παραθέτω και ελπίζω να μην έχω διαβάσει σωστά… που δυστυχώς έχω διαβάσει σωστά…

Γράφει η Ντίνα Μιχαλοπούλου: «Χτες βράδυ μας συνέβη το εξής τρομακτικό: Γείτονες που μας έχουν κάνει συκοφαντική αγωγή για να μας διώξουν από το σπίτι (και ενώ περιμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου), ήρθαν έξω από το σπίτι μας και μας τραμπούκιζαν στις 10 και μισή. Όταν ανοίξαμε, ο άντρας όρμησε μέσα στο σπίτι και επιτέθηκε στον άντρα μου. Τον έπιασε από το λαιμό και τον έσπρωχνε προς τον τοίχο. Αυτά όλα τα παρακολουθούσε το αυτιστικό παιδί μας. Εγώ μπήκα στη μέση και άρχισα να φωνάζω ότι θα πάρω την αστυνομία και μόλις άρχισα να παίρνω τηλέφωνο έφυγαν. Ειλικρινά είμαι πάρα πολύ σοκαρισμένη. Χτες το παιδί δεν έκανε φασαρία, απλά κάναμε τις δουλειές του σπιτιού και ετοιμαζόμασταν για ύπνο. Αυτά που συνέβησαν τα γράψω εδώ, στο μικρό βήμα που έχω γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτή τη ρατσιστική βία την εισπράττουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πολλές οικογένειες σαν τη δική μας και είναι άδικο - απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε, δεν κάνουμε τίποτα κακό. Αντί για βοήθεια, μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και μας φέρονται σαν μιάσματα. Αν θέλετε, μπορείτε να μοιραστείτε το ποστ - ίσως έτσι μας βοηθήσετε να είμαστε πιο ασφαλείς.»

Κι όλα αυτά διότι το παιδί έκανε φασαρία…

Κι όλα αυτά γιατί η υπερσυγκέντρωση τοξικότητας στις ψυχές μας ψάχνει τόπο να εκφράσει την βία της…

σ.σ., η φωτό είναι αρχείου...

Γεωργία Λινάρδου

Ιουνίου 11, 2025 No comments

Υπήρξαν ποιητές, που λίγοι τους θυμούνται πια. Ποιητές του μεσοπολέμου, μιας εποχής ρευστότητας και αβεβαιότητας όπου οι μεγάλες εθνικές προσδοκίες, που γεννήθηκαν στους Βαλκανικούς Πολέμους, τσακίστηκαν στην μέγγενη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ακόλουθης Μικρασιατικής Καταστροφής.

Οι ποιητές αυτής της Νεορομαντικής Σχολής δε μπόρεσαν παρά να εκφράσουν τον πόνο και την απαισιοδοξία, που ο καιρός στάλαξε στην ψυχή τους. «Εποχές στοιχειωμένες, καιροί που η ψυχή τους αλαφιάστηκε», εξηγεί ο Άγγελος Τερζάκης.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζει μια γυναικεία μορφή, μελαχρινή, μελαγχολική, συχνά μαυροντυμένη: Η Μαρία Πολυδούρη.

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα τον Απρίλη του 1902. Κόρη του προοδευτικού φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη, ανατράφηκε σε ένα κλίμα προχωρημένου φιλελευθερισμού και πήρε τις βάσεις μιας βαθιάς καλλιέργειας.
Φύση ρομαντική και ευαίσθητη, εξέπεμπε από παιδί μια αύρα μεταφυσική.

Η μοίρα φρόντισε να τη φέρει από νωρίς σε επαφή με το θάνατο, καθώς έχασε δύο από τα αδέρφια της σε νηπιακή ηλικία. Στο Γύθειο, όπου φοίτησε στο Δημοτικό και στο Σχολαρχείο, ανακάλυψε τη συγκίνηση που της προκαλούσαν τα μανιάτικα μοιρολόγια. Χανόταν για ώρες παρακολουθώντας τις κηδείες συμπολιτών της και γύριζε σπίτι με μάτια κόκκινα από το κλάμα. Ο θάνατος είχε γίνει ο πρώτος σύντροφος της ζωής της.

Μεγαλώνοντας, πέρα από τις άριστες επιδόσεις της στα γράμματα, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά γεγονότα της εποχής, καθώς και για τη γυναικεία χειραφέτηση. Αναγνώστρια της «Εφημερίδας των κυριών» της Καλλιρόης Παρρέν, δημοσιεύει το πρώτο της ποίημα (Ο πόνος της μάνας) σε ηλικία 14 ετών στο περιοδικό «Οικογενειακός Αστήρ». Αφορμή ένα τραγικό γεγονός, ο πνιγμός ενός ναυτικού.

Σε ηλικία μόλις 16 ετών διορίζεται μετά από επιτυχείς εξετάσεις στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Οι αναφορές των προϊσταμένων της κάνουν λόγο για μια υποδειγματική υπάλληλο ανώτερης αξίας. Την ίδια περίοδο στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον βουλευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων Κωστή Μπαστιά, που εισηγείται με νομοσχέδιο στην Ελληνική Βουλή τη γυναικεία ψήφο.

Το 1920 η μοίρα χτυπά το νεαρό κορίτσι ξανά, καθώς χάνει και τους δύο της γονείς μέσα σε διάστημα σαράντα ημερών. Ιδίως ο χαμός της μητέρας της θα της αφήσει ανεξίτηλα τραύματα. «Μητέρα μου...
Δε σ' ένοιωσα πριν να σε χωριστώ
Μα η θύμησή σου ακέρηα που μου μένει,
Μού δείχνει εμένα,
εκεί να εξιλαστώ
Για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη».

Το 1921 μετατίθεται στη Νομαρχία Αθηνών και γράφεται στην Νομική Σχολή.

Ένθερμη φεμινίστρια γίνεται μία από τις ελάχιστες γυναίκες που φοιτούν στο Πανεπιστήμιο. Οι συμφοιτητές της την υποδέχονται με χειροκροτήματα. «‘Ο,τι μου δίνει μια ευχαρίστηση πραγματική είναι το Πανεπιστήμιο και μόνο αυτό!.... Παρακολουθώ μ΄ ανοιγμένη όλη την ψυχή μου τη διδασκαλία των καθηγητών μου.»

Στη Νομαρχία, όμως, γνωρίζει την απογοήτευση. Βρίσκει την κατάσταση που επικρατεί εκεί θλιβερή και απογοητευτική. Η εργατική της συνείδηση εξεγείρεται. «Να εργάζεσαι σαν το χειρότερο εργάτη, να μελετάς, να αξιούν να είσαι ευπαρουσίαστος και να περνάς μισό μήνα με ένα δεκάρικο! Και εκείνο δανειστό! Θεέ, παντοδύναμε! Και έπειτα να μην είσαι μπολσεβίκος!».

Από τις καταχωρίσεις στο ημερολόγιό της μαθαίνουμε ότι είχε πολλούς θαυμαστές. Ο Σπύρος, ο Νίκος, ο Μενέλαος, ο Χριστόφορος, ένας νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού.

Όλοι έλκονται από την ομορφιά της και την τριγυρίζουν, όπως οι πεταλούδες το φως. Μα εκείνη, παρ' όλη τη λαχτάρα να ερωτευτεί βαθιά, χάνει γρήγορα το όποιο ενδιαφέρον έχει γι' αυτούς και τους βλέπει μόνο σαν φίλους. Ενοχλείται μάλιστα από το διαρκές ερωτικό τους ενδιαφέρον.

«Οι φίλοι μου είναι άξιοι φίλοι, αλήθεια, αλλά εγώ είμαι ο συνδετήρ της παρέας. Όταν εγώ λείψω, η παρέα διαλύεται πίσω μου. Γίνεται ότι εγώ θελήσω. Φροντίζουν για τις εντυπώσεις μου από αυτούς. Αυτό με κάνει να λυπάμαι αληθινά, γιατί έτσι μου δείχνουν ότι εγώ μέσα σ΄αυτούς δεν είμαι ότι και αυτοί μεταξύ των.»

Ο έρωτας της ζωής της καταλαμβάνει ένα αντικρινό γραφείο στη Νομαρχία. Είναι ο συνάδελφος της Κώστας Καρυωτάκης, πολλά υποσχόμενος ποιητής, που έχει ήδη εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Κάτι διάβασε στα «άστατα μάτια» του βραχύσωμου και βαρύθυμου αυτού νεαρού η μελαχρινή καλλονή, που τον έκανε να ξεχωρίσει αμέσως από τους συνήθεις θαυμαστές της.

«Τον αγαπώ... τον αγαπώ, καμιά αμφιβολία πια... Απελπισμένε μου ποιητή, θα σε αγαπώ άραγε όσο θέλω να σ’ αγαπήσω, όσο σου πρέπει;».

«Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Κοντά σου όλα γλυκά και όλα σα χνούδι, σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.».

Εκείνο τον καιρό η Μαρία δημοσιεύει ποιήματά της σε διάφορα έντυπα. Οι στίχοι της αποτυπώνουν ανάγλυφη την ψυχή της και την σύγκρουση που επικρατεί μέσα της.

Η χαρά και η διάθεση για ζωή της νέας κοπέλας συνυπάρχουν με μια έντονη αίσθηση θλίψης και ματαιότητας. Ούτε, όμως, η προσωπική της ευτυχία της δόθηκε για πολύ.

Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι πάσχει από σύφιλη. Το θεωρεί άδικο για την Μαρία να είναι δεμένη με έναν καταδικασμένο και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, ξένη προς τις κοινωνικές συμβάσεις τις εποχής, του προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά.

Ο Καρυωτάκης, βυθισμένος στη δική του απαισιοδοξία και θλίψη, αλλά και βαθύτατα υπερήφανος, δεν δέχτηκε τη θυσία. Βλέποντας τα όνειρά της να συντρίβονται η Μαρία δεν τον πίστεψε. Θεώρησε πως προφασίστηκε την αρρώστια για να διαλύσει το δεσμό τους.

«Και ήρθες στην πλούσια μου γιορτή
Με χέρια σταυρωμένα...
Εσύ!
Για σένα!
Όχι για με, ω, τίποτε για μένα.»

Οι δυο τους χωρίζουν οριστικά το 1923, αλλά συνεχίζουν να συναντιούνται για λίγο καιρό σαν φίλοι...

Πικραμένη από το ναυάγιο του έρωτά της, αρραβωνιάζεται τον πλούσιο δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου, που την πολιορκεί. Ήθελε, ίσως, να πληγώσει τον Καρυωτάκη. Στο λαιμό της, όμως, κρέμεται πάντα ένα μενταγιόν με τη φωτογραφία του.

Είναι η περίοδος που χάνει τη δουλειά στη Νομαρχία και εγκαταλείπει τις σπουδές της στη Νομική. Βρίσκεται σε μεγάλη συναισθηματική σύγχυση και στην αναζήτησή της φοιτά στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κουνελάκη, χωρίς όμως να καταφέρει να βρει στην ηθοποιία αυτό που ψάχνει.

Όταν μαθαίνει από κοινούς γνωστούς ότι ο Καρυωτάκης είναι στ’ αλήθεια άρρωστος, οι τύψεις την πλημμυρίζουν. Εκείνος, θυμωμένος μαζί της από τον επιπόλαιο αρραβώνα της, κόβει και τις λίγες φιλικές συναντήσεις που έχουν.

«Δε θαρθης πια, τα χέρια μου να σμίξης τα παγωμένα, τα εχθρικά μου χέρια;
Δε θαρθης!...
Πώς αργά περνούν οι μέρες.
Κι όσο συ φεύγεις, τόσο με σιμώνει η γνώριμή μου μοίρα.
Τόσο μόνη, τόσον καιρό με τον καημό κρυφό.»

Το 1926 εγκαταλείπει τον αρραβωνιαστικό της και αναχωρεί για το Παρίσι για να σπουδάσει υψηλή ραπτική στο Ecole Pigier. Η πόλη του φωτός τη μαγεύει. Αλλά η γοητεία της γαλλικής πρωτεύουσας δεν είναι ικανή να διαλύσει τα σκοτάδια της ψυχής της.

Η κατάθλιψη την ακολουθεί κατά πόδας.

«Ούτε κι εδώ στην ξενιτιά που μ’ έχει ρίξει
Καθώς με συγκαλά, της δυστυχίας το κύμα
Βρήκα την ταφική του ναυαγίου γαλήνη.»

Εκεί, η μοίρα θα της χτυπήσει ακόμη μια φορά την πόρτα. Προσβάλλεται από φυματίωση.

«Στα στήθη μου βαθιά η πληγή ματώνει
Σα νέο λουλούδι, νοιώθω την ορμή της
Που μου ρουφά τα νειάτα και με λύνει. Το είναι όλο τώρα η δύναμή της
Και θα δουλεύει ανύποπτα για κείνη.», γράφει από το νοσοκομείο του Παρισιού, όπου νοσηλεύεται.

Επιστρέφει για να εισαχθεί στο σανατόριο «Σωτηρία», σε ένα δωμάτιο απομονωμένο από τους θαλάμους των άλλων ασθενών.

«Τώρα δεν έχω κάπου πια
Να στρέψω τη θολή ματιά.
Τίποτα δεν προσμένω.
Μόνο το Θάνατο ξανά
Είδα εδώ κάπου να γυρνά
Για κάτι υποσχεμένο.»

Εκεί στο σανατόριο θα πάει να τη βρει ο Καρυωτάκης λίγο πριν αναχωρήσει για την Πρέβεζα, ύστερα από δυσμενή μετάθεση, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και της προσωπικής του προστριβής με τον Υπουργό Πρόνοιας Κύρκο. Εκείνη αναθαρρεύει και ελπίζει.

«Ήρθες!
Ήρθες!
Πλημμύρισε η χαρά μου και η λαχτάρα με σφίγγει να με πνίξη.»

Στην Πρέβεζα, όμως, ο Καρυωτάκης πάει για να εκτελέσει την τελευταία πράξη του δικού του δράματος. Αφού της στείλει μια τελευταία επιστολή στην οποία τη συμβουλεύει να ακολουθεί τις οδηγίες των γιατρών και να προσέχει τη διατροφή της, αν θέλει να νικήσει την αρρώστια, αυτοκτονεί στις 21 Ιουλίου 1928.

Ο πεισιθάνατος ποιητής είχε αντέξει 32 μόλις μέρες στην εξορία του. Η σφαίρα δίνει τέλος και στη διάθεση της Πολυδούρη να παλέψει την αρρώστια. Θέλει μόνο να ζήσει έντονα τον καιρό που της απομένει.

Βγαίνει συχνά από το νοσοκομείο, πίνει, καπνίζει και παραμελεί τη διατροφή της.

Παράλληλα, όμως, ο πόνος της ωριμάζει μέσα της δύο ποιητικές συλλογές, τις «Τρίλιες που σβήνουν», που εκδίδεται το 1928 και την «Ηχώ στο χάος», που κυκλοφορεί το 1929. Στην πρώτη της συλλογή θα γράψει για τον μοιραίο ποιητή της:

«Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
Και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες….»

Έρχεται σε επαφή με μεγάλες προσωπικότητες της διανόησης της εποχής και απολαμβάνει την φιλία και την εκτίμηση του Άγγελου Σικελιανού, της Μυρτιώτισσας, του Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Ουράνη.

Η φθίση, όμως, δεν συγχωρεί την άστατη ζωή που διάγει.

Χειροτερεύει και μεταφέρεται στην κλινική Χρηστομάνου στα Πατήσια, όπου αφήνει την τελευταία της πνοή το ξημέρωμα της 29ης Απριλίου 1930.

«Θα πεθάνω μίαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,

όταν αντίκρυ θανοίγη μες στη γλάστρα μου δειλά ένα ρόδο - μία ζωούλα.

Και θα μου κλειστούν τα χείλη

και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.»

Σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοκτόνησε με ενέσεις μορφίνης, που της πέρασε μυστικά ένας φίλος της, διατηρώντας εκείνη την ύστατη πρωτοβουλία έναντι του «αόρατου αρχαγγελικού θανάτου», που παράστεκε στο προσκέφαλό της, όπως θα γράψει το 1945 ο Άγγελος Σικελιανός.

Σε μια ιδιόχειρη επιστολή, που βρέθηκε στα πράγματά της, έγραφε για τον εαυτό της πως ήταν «μαύρο ξωτικό, που έχασε το δρόμο του και αντί να ταξιδέψει στον ονειρόκοσμό του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη.»

Συμβούλευε:

«Μείνετε πάντα παιδιά…..Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που΄ ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής.».

Και η απογοήτευση πάντα παρούσα:

«Αγαπούσα τη ζωή, μα πάντα αυτή μου ΄παιρνε ότι άλλο αγαπούσα. Και ζωή και Χάρος ήμουν…..»

Αξίζει να το ακούσετε... Η σκληρή αλήθεια για τον Καρυωτάκη και την Πολυδούρη του Άρη Δημοκίδη. LIFO

Ιουνίου 10, 2025 No comments

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του προέδρου της ΕΙΝΑΠ Γιώργου Σιδέρη για την λάθος μετάγγιση στο Τζάννειο, τον νοσηλευτή που δούλευε 16 ώρες το 24ωρο και την περίπτωση της Libby Zion...

Γράφει ο Γιώργος Σιδέρης, πρόεδρος ΕΙΝΑΠ

Βοηθός νοσηλευτή στο Τζάνειο νοσοκομείο έκανε λάθος μετάγγιση αίματος σε 62χρονη ασθενή που δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή στη ΜΕΘ.

Με βάση τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, προέκυψε ότι ο νοσηλευτής ήταν βαθμίδας Διετούς Εκπαίδευσης (Δ.Ε.)- πράγμα που σημαίνει ότι λόγω της υποστελέχωσης καταπατήθηκε οποιοδήποτε επιστημονικό δεδομένο.

Στο όνομα της έλλειψης προσωπικού, του να “βγει η βάρδια” στο Τζάνειο, προέκυψε επίσης ότι ο νοσηλευτής δούλευε- κατά παρέκκλιση του νόμου και της κοινής λογικής- 16 ώρες μέσα σε ένα 24ωρο.

Ίδια η κατάσταση παντού στα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου. Εκατοντάδες κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού.

Οι προσλήψεις που γίνονται όταν και αν γίνουν δεν φτάνουν να αναπληρώσουν τα τεράστια κενά. Παγιωμένες παράνομες και ατελείωτες βάρδιες, απόγευμα – πρωί, πρωί – νύχτα. Δύο νοσηλευτές νοσηλεύουν 45 ασθενείς και 10-15 ράντζα στους διαδρόμους.

Οι ίδιοι ελάχιστοι νοσηλευτές δουλεύουν σε 2 και 3 διαφορετικά τμήματα. Χρωστάνε χιλιάδες μέρες ρεπό και άδειας

Η κυβέρνηση, το υπουργείο Υγείας και τη διοίκηση του νοσοκομείου μία επιχείρηση “ανθρωποφαγίας”, μια άθλια προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα του συναδέλφου, ο οποίος παρουσιάζεται σαν ασυνείδητος, ενώ το λάθος επιχειρείται να φορτωθεί μόνο στον ίδιο.

Η διοίκηση του νοσοκομείου είχε το θράσος μάλιστα να βγάλει δελτίο τύπου ενημερώνοντας ότι προχώρησε σε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία. Νέοι σταθμάρχες.

Σχεδόν 40 χρόνια πριν, στις 4 Μαρτίου 1984, η 18χρονη φοιτήτρια Libby Zion εισήχθη στο νοσοκομείο New York Hospital με πυρετό και σύγχυση. Χωρίς να είναι γνωστό το ιστορικό της (λήψη του αντικαταθλιπτικού φαρμάκου φαινελζίνη -μη αναστρέψιμος μη εκλεκτικός αναστολέας της μονοαμινοξειδάσης), οι εφημερεύοντες ειδικευόμενοι γιατροί της χορήγησαν παυσίπονο μεπεριδίνης (πεθιδίνη, συνθετικό οποιοειδές). Η αλληλεπίδραση των δύο φαρμάκων οδήγησε την ασθενή σε εκδήλωση συνδρόμου σεροτονίνης, η κατάσταση της επιδεινώθηκε ραγδαία, με αποτέλεσμα να υποστεί καρδιοαναπνευστική ανακοπή και να καταλήξει την επόμενη μέρα.

Ο πατέρας της, Sidney Zion, κατηγόρησε το νοσοκομείο για αμέλεια, εστιάζοντας στην υπερβολική κόπωση των ειδικευόμενων ιατρών και την έλλειψη επαρκούς επίβλεψης.

Η υπόθεση προκάλεσε ευρεία δημόσια κατακραυγή και οδήγησε σε δικαστικές διαμάχες κατά τις οποίες αποδείχτηκε ότι οι ειδικευόμενοι της υπόθεσης δούλευαν 30 ώρες συνεχόμενα (!!!) και μάλιστα χωρίς την παρουσία ειδικευμένου γιατρού.

Η υπόθεση οδήγησε στη σύσταση της Επιτροπής Bell, η οποία πρότεινε σημαντικές αλλαγές στην εκπαίδευση των ιατρών (και οι οποίες υιοθετήθηκαν από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1989), όπως μέγιστη συνεχόμενη εργασία 24 ωρών και υποχρεωτική παρουσία επιμελητή ιατρού ανά πάσα στιγμή.

Κάπως έτσι καθιερώθηκαν τα “ρεπό”. 40 χρόνια αργότερα και να που όλες οι κυβερνήσεις μας γυρίζουν πίσω αφού όχι μόνο δεν εφαρμόζουν το πάγιο αίτημα των υγειονομικού κινήματος για ανθρώπινα ωράρια εργασίας αλλά συνεχώς και με το πρόσχημα των “εκτάκτων αναγκών” το ρεπό, οι ανθρώπινες βάρδιες, οι άδειες γίνονται άγνωστη λέξη.

Παραβιάζονται συστηματικά ακόμα και αυτές οι ελάχιστες δικλίδες ασφαλείας που προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία. Εκατοντάδες ειδικευόμενοι εφημερεύουν χωρίς ειδικευμένο συνάδελφο γιατί απλούστατα τέτοιος δεν υπάρχει, εκατοντάδες βοηθοί νοσηλευτών κάνουν αλλότρια καθήκοντα γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν νοσηλευτές που θα έπρεπε να τα αναλάβουν.

Ας το σκεφτούν λοιπόν καλύτερα την επόμενη φορά: Οι κυβερνήσεις που θέλουν να εφαρμόσουν την απαράδεκτη αξιολόγηση που έχει σκοπό την κατάργηση της μονιμότητας, τις απολύσεις, το κλείσιμο μονάδων, δομών, το απαράδεκτο ωράριο που σμπαραλιάζει τις ζωές μας και προβλέπει 70 ώρες τη βδομάδα δουλειά

Το Υπουργείο και οι Διοικήσεις των νοσοκομείων που δίνουν αλλεπάλληλα “εντέλλεσθαι” και που αναγκάζουν το προσωπικό σε παράνομες βάρδιες. Οι Διευθυντές των Υπηρεσιών και κλινικών που αρνούνται να παραχωρήσουν ρεπό και άδεια. Οι ίδιοι οι συνάδελφοι που φοβούνται ή δεν μιλάνε γιατί νομίζουν ότι με την υπερεργασία προσφέρουν περισσότερα στους ασθενείς τους

Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως τα αιτήματα των υγειονομικών και των ασθενών πρέπει να είναι κοινά. Όταν οι γιατροί δουλεύουν με ανθρώπινους ρυθμούς προστατεύεται ο ασθενής από έναν κατάκοπο και άρα επικίνδυνο γιατρό, όταν υπάρχουν αρκετοί νοσηλευτές ο ασθενής θα έχει αξιοπρεπέστερη και χαμηλότερου ρίσκου νοσηλεία.

Η Libby Zion χάθηκε. Ας μην την ξεχάσουμε.

ΥΓ: Για την ιστορία, οι ειδικευόμενοι ιατροί του New York Hospital της ιστορίας του 1984 απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες για εγκληματική αμέλεια. Τι θα γίνει με το νοσηλευτή του Τζανείου; Ειδήσεις Υγείας χωρίς δεσμεύσεις με στόχο την ενημέρωση και την παρουσίαση όλων των πλευρών του τομέα της Υγείας από έγκριτους επιστήμονες και δημοσιογράφους.

Πηγή άρθρου: Health Report

Ιουνίου 10, 2025 No comments

«Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον… διαφορετικά είσαι βλάκας»

Μαλβίνα Κάραλη. Επτά Ιουνίου του 2002 το τέλος της...

«Ο άντρας θέλει να πάει με άλλη για να αυξήσει τις εντάσεις του απέναντι στη δική του νόμιμη γυναίκα»

«Άντρας είναι ένας. Ο άντρας μου»

«Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μην ανησυχήσει»

«Είμαι πάνω από όλους και κάτω από αυτόν»

«Σπάστηκα με την ατάκα σου “Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. – γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς»

«Δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ με έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να είμαι μόνο με έναν άνθρωπο που εκφράζεται…. Πρέπει κάτι να τον τρώει, να του καίει τα σπλάχνα»

«Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο»

Ιουνίου 09, 2025 No comments

«Πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερή», μου είπε ο νεαρός σπουδαστής μου. «Γιατί το λες αυτό;» ρώτησα. «Φαίνεται να απολαμβάνεις το να είσαι δασκάλα. Πάντα ήθελες να είσαι;» «Όχι», απάντησα ειλικρινά.

Της Αγγελικής Πλουμά

«Στην πραγματικότητα, για πολλά χρόνια, ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα».

Ανασήκωσε ένα φρύδι.

«Τότε πώς έγινε;»

Χαμογέλασα αλλά δεν απάντησα.

Πώς εξηγείς τον δρόμο με στροφές που σε φέρνει κάπου που ποτέ δεν ήθελες να πας, αλλά τώρα δεν μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτή τη διαδρομή;

Όσα, λοιπόν, δεν μπόρεσα να του πω, έκατσα και τα έγραψα...

Μου αρέσει να με λένε δασκάλα. Δίνω στη λέξη, διδάσκαλος μια περίεργη ερμηνεία — αυτός που δίνει την δάδα, τον πυρσό για να ανάψει η φλόγα μέσα σε κάθε άνθρωπο, να του πυρπολήσει το μυαλό, τη ψυχή, τη διάνοιά του. Ίσως γι' αυτό η ιδέα να γίνω δασκάλα κάποτε μου φαινόταν αφόρητη.

Νόμιζα ότι δεν ήμουν αρκετή. Ότι δεν μπορούσα να κρατήσω το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι, για τριάντα χρόνια, θα κατέληγα να διδάσκω κάθε λογής ανθρώπους: μετανάστες δεύτερης γενιάς, εφήβους, νεαρούς ενήλικες, στελέχη, επιχειρηματίες, ειδικά ταλέντα, «δύσκολα και παραβατικά» παιδιά. Ανθρώπους που δεν αναζητούν απλώς τη γνώση, αλλά την ελπίδα — μερικές φορές ακόμη και τη σωτηρία.

Τις μέρες που ακολούθησαν την κουβέντα με τον σπουδαστή μου, μου ήρθαν αναμνήσεις—όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην καρδιά. Οι δάσκαλοι που με διαμόρφωσαν, όχι με μεγαλειώδεις χειρονομίες, αλλά με ήρεμη χάρη.

Ήμουν δέκα χρονών και είχαμε δάσκαλο στην Τετάρτη Δημοτικού τον κ. Μαλαγάρη. Είχε ήθος, και το πιο σημαντικό, έδειχνε ενδιαφέρον και φροντίδα. Χωρίς να λέει ή να κάνει κάτι ξεχωριστό για μένα, ήξερα πάντα ότι με έβλεπε, ότι με είχε τόσο στο οπτικό του πεδίο όσο και στο πεδίο της καρδιάς του.

Τις μέρες που τα άλλα παιδιά σχόλαγαν κι έτρεχαν στους γονείς τους, και κυρίως σε γιορτές και εκδρομές, εγώ έμενα — μόνη, κοιτώντας το τίποτα.

Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου ανάγκασε τη μητέρα μου να γίνει μια από τις λίγες εργαζόμενες γυναίκες στο νησί μας. Δεν μπορούσε να έρθει νωρίς για να με παραλάβει. Μερικές φορές, δεν μπορούσε να έρθει καθόλου.

Θυμάμαι, τις ώρες της μοναξιάς, να κοιτάζω επίμονα τα χέρια μου, ευχόμενη να γεμίζουν με τη ζεστασιά των δικών της χεριών. Δεν γινόταν ποτέ.

Ερχόταν βιαστική και με τραβούσε ανυπόμονα για να προλάβουμε κάτι από τις πολλές υποχρεώσεις που είχαν μείνει πίσω.

Αλλά ο κύριος Μαλαγάρης καθόταν πάντα δίπλα μου. Μου έδειχνε βιβλία, ζωγραφιές άλλων παιδιών, μου έλεγε τις ιστορίες των ηρώων του ΄21 που κρεμόταν στον τοίχο. Δεν έκανε ποτέ θέμα τη μοναξιά μου. Απλώς γέμιζε τη σιωπή και μαζί της το κενό. Από αυτόν έμαθα αυτό που αποκαλώ το Βλέμα της Φροντίδας— τη πρώτη και πιο ουσιαστική ιδιότητα κάθε αληθινού δασκάλου.

Χρόνια αργότερα, στο γυμνάσιο, η πλήρης ανικανότητά μου στα μαθηματικά εμφανίστηκε σαν πληγή. Εκείνες τις μέρες, το να μείνω μεταξεταστέα, όπως κινδύνευα, δεν ήταν απλώς προσωπική ήττα – έφερνε ντροπή σε όλη την οικογένεια.

Παρά την οικονομική δυσκολία μας, οι δικοί μου με έγραψαν στο μοναδικό φροντιστήριο της πόλης. Ο πρώτος καθηγητής με παράτησε γρήγορα. Μετά όμως ήρθε ο Φίλιππας, «το βαρύ πυροβολικό του φροντιστηρίου για τις δύσκολες περιπτώσεις, όπως εγώ». Είχε φωτιά -πάθος, επιμονή, ακρίβεια. Δεν θα σε εγκατέλειπε αν δεν καταλάβαινες. Και αν το έκανες, σε προκαλούσε ακόμα πιο σκληρά, απαιτώντας να ανακαλύψεις τον δικό σου τρόπο να λύνεις προβλήματα. Ήταν αυστηρός αλλά ποτέ σκληρός. Είχε χιούμορ, αιχμηρό και απρόβλεπτο. Κάπου στην πορεία μαζί του κάτι άλλαξε. Άρχισα να βλέπω τα μαθηματικά όχι ως μαρτύριο, αλλά ως παιχνίδι. Μου έμαθε την σκέψη πίσω από τους αριθμούς, την προβλεψιμότητά τους, την καθαρότητα της οργάνωσής τους. Από αυτόν κληρονόμησα κάτι ανεκτίμητο: το πάθος να μεταδίδω τη γνώση με αγάπη, με πείσμα, με υπομονή και χωρίς εγώ.

Στο λύκειο συνάντησα την πιο αγαπημένη μου καθηγήτρια, με το όνομα της ομορφότερης πόλης: Βενετία. Είχε ένα χάρισμα να δημιουργεί ζεστασιά. Η τάξη ήταν σπίτι και καταφύγιό μας, χάρη σε κείνη. Δεν μας έκρινε, ακόμα κι όταν σκοντάφταμε στα πιο απλά πράγματα. Μας παρακολουθούσε, όχι σαν δεσμώτης, αλλά σαν κάποιον που πίστευε ότι μπορούσαμε να ανθίσουμε.

Μια μέρα, είπα στη μητέρα μου: «Νομίζω ότι αγαπώ την κυρία Βένη περισσότερο από εσένα». Δεν είχα σκοπό να την πληγώσω. Αυτό που εννοούσα ήταν: Αυτή η γυναίκα με κάνει να νιώθω ασφαλής. Δεν μας δίδασκε ιστορία – μας δίδασκε τη δύναμη της αποδοχής. Χωρίς αυτούς τους δασκάλους, ίσως να μην είχα φτάσει ποτέ στο πανεπιστήμιο.

Και εκεί γνώρισα τον Άγγελο Τσακλαγάνο και τον Γιώργο Χατζηδημητρίου, που μου έμαθαν ότι η εκπαίδευση δεν είναι το τι γνωρίζω- αλλά πως εφαρμόζω αυτά που μαθαίνω. Ωστόσο, αντιστάθηκα σθεναρά στη διδασκαλία.

Τελείωσα το μεταπτυχιακό, δούλεψα πάνω από είκοσι δουλειές «του ποδαριού». Καμμιά από αυτές δεν ήταν μαθήματα ή άλλου είδους διδασκαλία.

Μετά ήρθε ο Αντώνης Ψωμαδάκης — αγαπημένος μου φίλος που ταξίδεψε νωρίς. Εργάζοταν σε ΙΕΚ. «Γιατί δεν προσπαθείς να διδάξεις;» με ρώτησε μια μέρα. «Όχι», είπα τρομακρατημένη «Τέλεια», απάντησε. «Καλύτερα να μείνεις υπάλληλος χαμηλού επιπέδου που τον κανοναρχούν ηλίθιοι». «Ακριβώς», είπα, προσποιούμενη την σίγουρη. Χαμογέλασε. «Εντάξει. Τότε δώσε μου το βιογραφικό σου — ξέρω κάποιον που ψάχνει για τέτοια». Το έδωσε βέβαια στο ΙΕΚ όπου δούλευε.

Όταν μου τηλεφώνησαν για να προγραμματίσουν ένα δείγμα διδασκαλίας μου, ντράπηκα να πω όχι και πήγα.

Έτσι, στα 26 μου, φορώντας μακριά, καλογερίστικα ρούχα και με τρεμάμενα πόδια, στάθηκα μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη φοιτητές –μερικούς μεγαλύτερους από εμένα– περιμένοντας να κάνω το πρώτο μου μάθημα.

Ποτέ δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά, αλλά φαντάζομαι ότι αυτή είναι η αίσθηση του τρανς. Να φεύγεις από το σώμα σου. Κι όταν γυρίζεις, εκείνο να σε προδίδει. Με κάθε τρόπο: καρδιοχτύπι, ζάλη, ιδρώτας. Νόμιζα ότι θα καταρρεύσω και θα γίνω ρεζίλι. Αλλά για ενενήντα λεπτά, κάτι συνέβη. ήμουν εκεί-εντελώς εκεί. Και όταν τελείωσε, και οι άνθρωποι χαμογέλασαν και είπαν «ευχαριστώ», κι εγώ νόμιζα ότι ήταν τρελοί. Όταν ο διευθυντής με συνεχάρη, νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Αλλά στο βάθος μου άκουγα φωνές—γνωστές. Μαλαγάρης, Φίλιππας, Βένη, Αντώνης. Ήταν ακόμα μέσα μου και με παρότρυναν να περάσω την φωτιά σε άλλους. Δεν κατάφερα να τους φιμώσω. Και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό.

Τώρα λοιπόν, όταν ένας σπουδαστής με ρωτάει πώς έγινα δασκάλα, διστάζω. Γιατί η αλήθεια είναι περίπλοκη. Δεν είναι μια επαγγελματική πορεία που επίλεξα. Είναι μια κληρονομιά που με κάλεσε μέσα—από όλους εκείνους που άνοιξαν το δρόμο μπροστά μου. Και ίσως, απλώς ίσως, φωτίζω το δρόμο σε κάποιον άλλο τώρα. Κυρία, σας ρωτάω γιατί θέλω να γίνω κι εγώ δάσκαλος είπε ο σπουδαστής μου.

Ιουνίου 09, 2025 1 comments

Ήταν το 1960 όταν λειτούργησε για πρώτη φορά η Ακτή Βουλιαγμένης, ευρέως γνωστή τότε ως Λαϊκή Πλαζ του ΕΟΤ την οποία εγκαινίασε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής…

Όμως, από την Λαϊκή Πλαζ και τα ανέμελα πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη με αποκορύφωμα την μεγαλειώδη συναυλία του το 1983 και τους εκατό χιλιάδες ανθρώπους (!) που συγκεντρώθηκαν τότε, πέρασαν 42 χρόνια…

Χρόνια λιγότερο ανέμελα και περισσότερο πολύπλοκα για την δημοφιλέστερη παραλία της Αθηναϊκής Ριβιέρας με τον βασικό της «σύντροφο» να μεταλάσσεται από.. «ΕΟΤ», σε «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε» και πλέον σε «ΕΤΑΔ», την μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου.

Με δελτίο τύπου η «ΕΤΑΔ» ενημερώνει δημοσίως την πρόθεσή της να «εμπιστευθεί» την ...«πολύφερνη νύφη» στον μνηστήρα εκείνον που θα αποδειχθεί ο καλύτερος για την ίδια και συμφερότερος -φυσικά- για την «ΕΤΑΔ» και το Ελληνικό Δημόσιο κάτι άλλωστε που ορίζει ο ίδιος ο σκοπός της «ΕΤΑΔ».

Και πως θα γίνει αυτό;

Μα φυσικά με ό, τι ορίζει ο νόμος! Σωστά μέχρι εδώ…

Το μαθαίνουν οι «μνηστήρες» και αρχίζουν να ετοιμάζουν τους φακέλους τους με κάθε επισημότητα και αφού έχουν ελεγχθεί αυστηρά από τους οικονομικούς και νομικούς συμβούλους…

Αυτήν τη «νύφη» την θέλουν πολλοί, αλλά το θέμα είναι να επιλεγούν «αξιοκρατικά» μέσα από αδιάβλητες διαδικασίες… κάτι που είναι και επιβάλλεται να είναι αυτονόητο.

Είναι όμως;

Από το 2019 η ΕΤΑΔ Α.Ε προβαίνει στην αξιοποίηση των ακινήτων της μέσω ηλεκτρονικών διαγωνισμών, χρησιμοποιώντας την πλατφόρμα του epublicrealestate.gr. Είναι κάτι που εξασφαλίζει και διαφάνεια και αμεροληψία…

Και ξεκινά η πρώτη… «λακκούβα»…

Στην παράγραφο 3.1 της Πρόσκλησης Υποβολής Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος αναφέρεται: «Η Διαγωνιστική Διαδικασία θα πραγματοποιηθεί με τη διαδικασία του «κλειστού διαγωνισμού» του άρθρου 2 παρ. 2 του Κεφαλαίου Α’ του Κανονισμού Εκμισθώσεων, Μισθώσεων, Παραχωρήσεων, Εκποιήσεων, Ανταλλαγών, Αγορών και Αντιπαροχών της ΕΤΑΔ, όπως ισχύει (ο «Κανονισμός Εκμισθώσεων»)».

Και που είναι η… «λακκούβα»;

Ο συγκεκριμένος κανονισμός ο οποίος ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου του 2016, δεν έχει επικαιροποιηθεί εδώ και εννέα χρόνια. Οπότε τι; Οπότε δεν περιλαμβάνει διαδικασίες για την αξιοποίησης της πλατφόρμας του e-publicrealestate.gr

Ναι, είναι αυτή η πλατφόρμα που αναφέραμε παραπάνω και η οποία είπαμε πως εξασφαλίζει... διαφάνεια και αμεροληψία.

Και πως θα επιλεγεί ο κατάλληλος «μνηστήρας» για την Ακτή Βουλιαγμένης; Με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Όχι το ...«προξενιό της Ιουλίας», αλλά με την παλιά συνήθεια του Ελληνικού Δημοσίου -για την οποία μόχθησαν πολλοί να την αλλάξουν- αυτήν της κατάθεσης προσφορών με… τυπωμένα χαρτιά και σε κλειστό φάκελο (!!!)

Ναι, δεν είναι μόνον «λακκούβα», αλλά κάπου «κλωτσάει» κιόλας…

Πηγή... έμπνευσης για το παραπάνω κείμενο αποτελεί μία Ερώτηση που κατατέθηκε στην Βουλή, από τον βουλευτή της «Νίκης» Ανδρέα Βορύλλα προς τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κυριάκο Πιερακάκη. Ναι, είναι ο ίδιος άνθρωπος που πάσχισε για το ...ψηφιακό κράτος…

Θα έχει ενδιαφέρον τόσο η απάντηση Πιερακάκη όσο και η εξέλιξη της ιστορίας…

Μέχρι τότε μπορούμε να αναπολήσουμε τις παλιές καλές μέρες στην Ακτή Βουλιαγμένης του Λουκά Κηλαηδόνη... και ειδικά εκείνο το μεγαλειώδες πάρτι του 1983...

Ιουνίου 02, 2025 No comments

Έχουμε καταλάβει τι γίνεται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ;

Του Ανδρέα Βορύλλα, Βουλευτή Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών με τη ΝΙΚΗ

Αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες με την απομάκρυνση του κ. Νικολάου Σαλάτα από την θέση του προέδρου του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι η κορυφή του παγόβουνου και από ότι φαίνεται οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και δυστυχώς επιζήμιες για τον πρωτογενή τομέα της χώρας μας.

Χρειάστηκε να αλλάξουν 5 διοικήσεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ, να γίνει μία έφοδος στον οργανισμό του ευρωπαίου εισαγγελέα και αρκετών αστυνομικών, να απομακρυνθεί ο διοικητής, για να ληφθεί η απόφαση της κατάργησης του οργανισμού και της ένταξής του στην ΑΑΔΕ, ώστε και έλεγχοι να γίνονται για το που πάνε οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αλλά και να υπάρχει διαφάνεια στο τι πραγματικά κατέχει ένας αγρότης.

Το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων βοσκοτόπων στην Ελλάδα δεν προέκυψε αιφνιδίως.

Ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας σειράς πολιτικών επιλογών, νομοθετικών στρεβλώσεων και διαχειριστικών αποτυχιών που επί σειρά δεκαετιών υπονόμευσαν τη διαφάνεια και τη νομιμότητα στη διαχείριση των ευρωπαϊκών ενισχύσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Το 2005, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από τα κράτη-μέλη την ψηφιακή αποτύπωση των βοσκήσιμων εκτάσεων, επιλέχθηκε ένα ενιαίο, αλλά ακατάλληλο πλαίσιο για τα μεσογειακά δεδομένα.

Η αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων να πείσουν τις Βρυξέλλες για την αναγνώριση της ιδιαιτερότητας του μεσογειακού τοπίου βόσκησης, σε συνδυασμό με το ότι επί δεκαετίες η έλλειψη ουσιαστικών ελέγχων επέτρεπε την χορήγηση κοινοτικού χρήματος με αδιαφανείς διαδικασίες.

Το 2015, εν μέσω συνεχών αδιεξόδων, θεσμοθετήθηκε μια προσωρινή μεθοδολογία που υποκαθιστούσε το ελλιπές κτηματολόγιο και την απουσία κυρωμένων δασικών χαρτών, κατανέμοντας βοσκοτόπια εικονικά, χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, τα ζώα μπορούσαν να έβοσκαν στην Κρήτη, αλλά δηλώνονταν βοσκοτόπια στην Ήπειρο. Καμιά κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια δεν προσπάθησε να αποτυπώσει την πραγματικότητα, πόσα ζώα είχε μια κτηνοτροφική εκμετάλλευση και πόσες εκτάσεις για βοσκοτόπια, ιδιόκτητα ή μισθωμένα. Η λύση αυτή, αν και προσωρινή, μετατράπηκε σε θεσμική στρέβλωση που παραμόρφωσε πλήρως το σύστημα επιδοτήσεων.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η θεσμική αποτυχία του κράτους να διαχειριστεί με διαφάνεια και δικαιοσύνη τους ευρωπαϊκούς πόρους. Είναι το αποτέλεσμα της ανοχής, της ατιμωρησίας και της απουσίας πολιτικής βούλησης για ριζικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση.

Πιστέψαμε ότι επειδή είναι ευρωπαϊκά χρήματα, έχουμε το δικαίωμα να τα καταχραστούμε.

Η αναφορά στην ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, ότι κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ελέγχου δεν υπήρξε ειλικρινής συνεργασία με τον ΟΠΕΚΕΠΕ και ότι ο στόχος του ελέγχου τελικά επετεύχθη μόνο χάρη στην υποστήριξη των υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας, δείχνει το μέγεθος της κακοδιαχείρισης.

Συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ σε Αθήνα και Κρήτη στις 19 Μαΐου, από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία με τη συνδρομή της ΕΛΑΣ, εξετάστηκαν φάκελοι της περιόδου 2019 – 2022.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ένας σημαντικός αριθμός ατόμων παρουσιάστηκαν ως νέοι αγρότες και με ψευδείς δηλώσεις που υπέβαλαν, έλαβαν δικαιώματα ενίσχυσης από το εθνικό απόθεμα, το οποίο χρηματοδοτείται από την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ).

Οι δηλώσεις αυτές περιλάμβαναν ψευδή στοιχεία σχετικά με την ιδιοκτησία ή τη μίσθωση βοσκοτόπων, που ήταν επιλέξιμοι για επιδοτήσεις, δίνοντας την επίσης, ψευδή εντύπωση ενεργών αγροτικών δραστηριοτήτων.

Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα δηλωθέντα βοσκοτόπια ήταν στην πραγματικότητα δημόσιες εκτάσεις, οι οποίες προηγουμένως είχαν διατεθεί μόνο για χρήση από κτηνοτρόφους που δεν διέθεταν δική τους αγροτική γη.

Αυτά τα βοσκοτόπια βρίσκονταν συχνά μακριά από τον πραγματικό τόπο κατοικίας των ατόμων που ισχυρίζονταν ότι τα κατείχαν ή τα μισθώνουν.

Τα επόμενα χρόνια, έως το 2024, τα ίδια άτομα συνέχισαν να υποβάλλουν ψευδείς δηλώσεις ζώων, επιτρέποντάς τους να τους παραχωρηθούν δημόσιοι βοσκότοποι, οι οποίοι στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για την ενεργοποίηση και διατήρηση των δικαιωμάτων ενίσχυσης που τους παρείχαν.

Η αποκάλυψη της απάτης ξεκίνησε όταν η επικεφαλής του Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ, εντόπισε σοβαρές παρατυπίες.

Αντί όμως να υπάρξει έρευνα, η ίδια απομακρύνθηκε από την θέση της, αποκλείστηκε από τις βάσεις δεδομένων της υπηρεσίας και κλειδώθηκε έξω από το γραφείο της.

Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, πάνω από 170 εκατομμύρια ευρώ φαίνεται να δόθηκαν από το 2017 έως σήμερα, είτε σε δικαιούχους που δεν πληρούσαν τα κριτήρια, είτε για εκτάσεις που δεν υφίστανται, είτε μέσω εικονικών δηλώσεων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε την κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ και την ενσωμάτωση των λειτουργιών πληρωμών και ελέγχων στην ΑΑΔΕ, όπου θα μεταφερθεί και το προσωπικό του Οργανισμού.

Πιστεύουμε ότι είναι μια εντελώς λανθασμένη απόφαση η οποία πάρθηκε εν θερμό, θυμίζει θεραπεία του τύπου πονάει κεφάλι – κόβω κεφάλι.

Όσον αφορά την ΑΑΔΕ, αναλαμβάνει ένα αντικείμενο, εντελώς άσχετο με την βασική αποστολή της, κάτι που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα σοβαρές δυσλειτουργίες, που θα φτάνουν μέχρι και την διακοπή χρηματοδοτήσεων για κάποιο χρονικό διάστημα.

Το Κίνημά μας υποστηρίζει ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα έπρεπε να διατηρηθεί αλλά να αναδιαρθρωθούν ριζικά οι υπηρεσίες του, με την ουσιαστική ενίσχυση του προσωπικού του και των τεχνολογικών του μέσων.

Μόνο οι διαδικασίες πληρωμών να ανατεθούν στην ΑΑΔΕ, όπου μέσω των δικών της πληροφοριακών συστημάτων να εκτελούνται εκτεταμένες διασταυρώσεις.

Σε μια εποχή που ο πρωτογενής τομέας της χώρας μας συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, με ταυτόχρονη μείωση του πληθυσμού της περιφέρειας, πλήττονται οι Αγροτικοί και Κτηνοτροφικοί Συνεταιρισμοί οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι καταχρεωμένοι σε τράπεζες και funds και δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους, κρίνεται απαραίτητο η πολιτεία να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά με τα προβλήματα που επί δεκαετίες παραμένουν άλυτα. Θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει διάκριση ποιοι είναι πραγματικοί αγρότες και κτηνοτρόφοι που προφανώς είναι η πλειοψηφία και έχουν παραγωγή, αγροτικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, δέντρα και ζώα, ιδιόκτητες ή μισθωμένες εκτάσεις και ποιοι είναι οι επιτήδειοι που είναι η μειοψηφία, δεν έχουν σχεδόν τίποτα, αλλά εισπράττουν υπέρογκες αγροτικές επιδοτήσεις.

Για το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων οι ευθύνες είναι διαχρονικές και αφορούν όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, δηλαδή της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείουμε ότι οι έρευνες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας να αγγίξουν και πολιτικά πρόσωπα και κυρίως τους διατελέσαντες υπουργούς Αγροτικής Ανάπτυξης, αλλά και άλλων κρατικών αξιωματούχων εκτός του ΟΠΕΚΕΠΕ. Τέλος, το κίνημά μας συντάσσεται με την θέση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, σχετικά με το πάγιο αίτημα τους για τον μη διορισμό σε δημόσιες θέσεις συνταξιούχων δικαστικών λειτουργών. Το Κίνημά μας καλεί την κυβέρνηση να διασφαλίσει αφενός ότι δεν θα υπάρξει καμιά ανοχή και συγκάλυψη του σκανδάλου και αφετέρου να αναλάβει όλες τις απαιτούμενες ενέργειες απέναντι στην ΕΕ για την διαφύλαξη της αξιοπιστίας της χώρας μας.

Ιουνίου 01, 2025 No comments

Τι δουλειά έχει ο Σεφέρης ανάμεσά μας... «Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε...» Αλήθεια τώρα; Έρχονται τα λόγια του από το μακρινό Ιούνη του 1942 να χτυπήσουν ποιο καμπανάκι; Πες μου, τι δουλειά έχει ο Σεφέρης ανάμεσά μας...

«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παιδιά μας και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό, μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρόχειρο νοσοκομείο, το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλικαριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι, αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώς το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δωρητής και δικαστής και δέλτα που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι παλαιοί γραμματισμένοι, κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο, ο ίδιος προσανατολισμός...»

(Παύλος Ζάννας, Μαρώ Σεφέρη, Νάνης Παναγιωτόπουλος, Γιώργος Σεφέρης, Λένα και Γιώργος Σαββίδης, Τουρκολίμανο 29.9.1962/ Πηγή: Φίλοι του Γ.Π.Σαββίδη)

Αυτά τα έγραφε ο Σεφέρης στον πιστό του φίλο Νάνη (Ιωάννη) Παναγιωτόπουλο από το Κάιρο.

Η μνημειώδης αλληλογραφία τους αν και έμοιαζε κρυμμένη ανάμεσα σε όσα έχουν διασωθεί από τα αρχεία του, σε κάποιο μουσειακό συρτάρι ή στην καρδιά ακόμη κάποιων ποιητών -όσων έχουν αντέξει- ξεπηδά σχεδόν τυραννικά ως υπενθύμιση… «Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε...»

Τι στο καλό πια ζητά ο Σεφέρης απ’ την ζωή μας και επιμένει τόσο; Πόσοι πια γνωρίζουν τον Σεφέρη και άλλοι πόσοι τον μελετούν ή έχουν εναποθέσει την ψυχή τους στα ποιήματά του, πόσοι εμπιστεύονται πια τις αγωνίες του που με μία μαγική δύναμη και έμπνευση καβαλίκεψαν αιώνες... πόσοι δεν αντέχουν να τον βάλουν στην ζωή τους...

«Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά»...

Προσωρινά αθάνατοι και ταυτόχρονα αιώνια αλαζόνες, ακραία αντιφατικοί, τι ζητάμε από τον Σεφέρη και τον αφήνουμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας για να μας υπενθυμίζει ό,τι ίσως δεν θέλουμε, διότι απλά μας δυσκολεύει και μας πονά… Και ό,τι μας δυσκολεύει και μας πονά μπορεί και να το φοβόμαστε. Το γνωρίζει ο ποιητής πως με τον φόβο είμαστε τόσο φίλοι πια;

Γιατί διαταράσσουμε την ίσως και κατ' επίφαση ηρεμία μας; Γιατί να μας το χαλάει ένας Σεφέρης με κάτι που έγραψε το 1942 στον φίλο του Νάνη, αλλά ήταν σα να το έγραψε για να μείνει και να μας βασανίζει... εσαεί;

«Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε γι’ αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών».

Σκύψε, σπείρε, θέρισε… όπου βρεις θέρισε. Κι αν προλάβεις αγάπα... κι αν θυμηθείς πιες νερό να ξεδιψάσεις...

«Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια - πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους, χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα·όταν κοιτάζουν ίσια - πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν’ αναμετρά το δρόμο του με τ’ άστρα, όχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι, πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν’ αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει·αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πόθου μας και της καρδιάς μας,στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει, πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς»…

«...κι από τα μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν ίσια, πέρα χωρίς το φόβο μές στην καρδιά τους...»

Να αποδομήσουμε τον ποιητή, να του γυρίσουμε την πλάτη, να κλείσουμε την πόρτα του ενοχικού μας εαυτού, του καλά προστατευμένου μας σπιτικού και να αναζητήσουμε μια γωνιά κάπου κρυφά απ’ όλους για να κοιταχτούμε και να ανταλλάξουμε αλήθειες μόνον με τον εαυτό μας. Θα είναι κάτι ασφαλές ή πάλι όχι… ή πάλι ίσως…

«...πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο...»

Αλήθεια τώρα; Κλείσε τον Σεφέρη και πάμε να κοιμηθούμε. Ας είναι και νωρίς...

Γ.Λινάρδου

Ιουνίου 01, 2025 No comments

Press Workers

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ...

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ!

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ