Η αδυσώπητη καθημερινότητα και το εξαιρετικά βαρύ επαγγελματικό πρόγραμμα, δεν επέτρεψαν να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα, για την καταγραφή της ζωής και του έργου, του πιθανότατα πιο επιδραστικού Έλληνα δικηγόρου της γενιάς του.
Να το γράψω, με μια φράση: Ήταν ο Κούγιας και οι άλλοι δικηγόροι.
Στην αρένα της ποινικής δικηγορίας της χώρας, εκεί που δεσπόζουν κορυφαία ονόματα της νομικής επιστήμης, διαπρεπείς καθηγητές και ακατάβλητοι νομικοί, η σχολή «Κούγια» περιλάμβανε μόνο ένα όνομα. Το δικό του. Απλά γιατί ακόμα κι αν κάποιος ήθελε να το κάνει με το δικό του τρόπο, δεν μπορούσε. Γιατί ο Αλέξης Κούγιας ήταν μοναδικός.
«Δε ξέρω αν είσαι ο καλύτερος, αλλά είσαι ο πιο αποτελεσματικός Έλληνας δικηγόρος», του είπα κάποτε. «Όχι, είμαι ο καλύτερος», μου απάντησε ήρεμα, με ελαφρά ενόχληση, αλλά σταθερά και χωρίς καμία ταλάντευση. Επιμένω στην άποψή μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα επέμενε και ο ίδιος στη δική του. Αυτό άλλωστε ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό του: Η επιμονή και η προσήλωση.
Η εικόνα του ακατάβλητου, αεικίνητου, νευρώδους άνδρα με ακολουθεί ως εικόνα από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής διαδρομής μου. Άλλωστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Κούγιας ήταν μεν ένας καλός και αναγνωρισμένος δικηγόρος, αλλά ακόμα βρισκόταν σε τροχιά ανόδου.
Ήταν η εποχή του απόηχου της δίκης για την απαγωγή του νεαρού τσιγγάνου ποδοσφαιριστή Μαρσελίνο και η επερχόμενη δίκη για τους αποκαλούμενους σατανιστές της Παλλήνης, όπου υπερασπίστηκε τη Δήμητρα Μαργέτη.
Το άστρο του ανέτειλε τότε εκτυφλωτικά με εμπλοκή σε όλες τις μεγάλες δίκες, κάτι που σε συνάρτηση με την ηχηρή παρουσία του στα media, τον κατέστησε κάτι σαν ροκ σταρ των δικαστηρίων και της δημόσιας ζωής.
Εκεί χτίστηκε ο μύθος του υπερασπιστή, δομημένος πάνω σε ένα άλλο στυλ υπεράσπισης: Ο Κούγιας γινόταν ασπίδα για τους εντολείς του, έβγαινε ο ίδιος μπροστά και δεχόταν όλο τον καταιγισμό, αφήνοντας (ή προσπαθώντας να αφήσει) στο «απυρόβλητο» τους κατηγορουμένους. Ήταν λες και τρεφόταν από αυτή την αέναη «κόντρα» με τους πάντες και τα πάντα, με μια ασυγκράτητη ορμή, που κυριαρχούσε στο λόγο του και στην παρουσία του.
ΔΕΙΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΑΡΟ ΤΟΤΕ ΑΛΕΞΗ ΚΟΥΓΙΑ...
Για τον Κούγια, μπροστά σε αυτό που πίστευε, δεν έμπαινε κανείς στο απυρόβλητο της κριτικής.
Προσωπικά διαφώνησα, όπως πολλοί, μαζί του, εκατοντάδες φορές, ακόμα και σε δημόσιες κοινές παρουσίες μας. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ, ούτε ό,τι πίστευα για αυτόν, ούτε τον σεβασμό στη σχέση μας.
«Εγώ μεγάλωσα στην Πετρούπολη», έλεγε με περηφάνια, χωρίς όμως ποτέ να υπερτονίζει τη λαϊκή καταγωγή του, χωρίς κανένα οικογενειακό νομικό παρελθόν, κάτι το οποίο βέβαια καθιστά ακόμα μακρύτερη, δυσκολότερη αλλά και σημαντικότερη τη διαδρομή του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
