Εγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Facebook...
Ήμουν 16, είχε βγει η «Παρέλαση» κι ο Χατζιδάκις μ’έστειλε στην πρώτη μου συνέντευξη. Ήταν αυτός ο τύπος που έγραφε στη «Γυναίκα», που μοιραζόταν με τη Μαλβίνα και τη μεγάλη Μπακομάρου τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες του περιοδικού που δεν έχανε η μητέρα μου. Από κοντά, ήταν όπως τον φανταζόμουν. Ένας αξιαγάπητος, παθιασμένος, είρων και ατακαδόρος Ντάφι Ντακ. Οι εκπομπές και τα κείμενά του ήταν σχολείο. Μαζί με τον Τιμογιαννάκη έδωσαν αγώνα για να μην αποσυνδεθεί το σινεμά από τους χυμούς της λαϊκής σινεφιλίας. Το βιβλίο του «Στο τέλος μιλάει το πανί» είναι πολύτιμο και ως έκδοση και ως περιεχόμενο. Δεν σταμάτησα να τον παρακολουθώ είτε στο The Press Project είτε στην ΕφΣυν είτε στον «Αθήνα 9.84». Ολοζώντανες οι εκπομπές του στον τελευταίο, από τους ελάχιστους που αντιμετώπιζαν ακόμη το κουρασμένο μέσο με την τρέλα που αγαπήσαμε μικροί. Κάποια στιγμή, πριν 2-3 μήνες -χωρίς να έχουμε συχνή επαφή- με πήρε ένα ξαφνικό τηλεφώνημα. Μιλήσαμε δυο ώρες και ήταν σα να μου εξομολογείται -μου είπε πολύ συγκινητικές ιστορίες για τη μητέρα του, τον Μάνο, την Άννα Παναγιωτοπούλου. Μόλις έκλεισε αναρωτήθηκα πώς του ήρθε να τα πει όλα αυτά σε μένα, έτσι ξαφνικά. Τώρα -πέρα απ’τη συγκίνηση που ένιωσα εκείνο το βράδυ- αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός. Γιατί προλάβαμε -χωρίς να το ξέρουμε- να αποχαιρετιστούμε. Ας βρεθεί σε έναν πλανήτη σινεμασκόπ, με υπέροχες Μεγάλες Κυρίες, αγωγούς των παθών, πολύχρωμα κοκτέιλ και -όπως του άρεσε να λέει- «κορίτσια με ωραία μαγιό».
