Ο σπουδαίος ηθοποιός Δημήτρης Ήμελλος με τα δικά του λόγια...
«Τη δουλειά αυτή την έκανα για να την απολαύσω, όχι σαν μόχθο, ούτε την έκανα για να μαζέψω χρήματα. Όταν ξεκινάς αυτή τη δουλειά είσαι γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Αν χαθεί αυτό, γίνεται βάρβαρη η δουλειά. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να αποφύγω την αναγνωρισιμότητα, τώρα δυστυχώς μου έτυχε. Έχει να κάνει με την επικαιρότητα. Διάλεξα την ησυχία μου»
«Συνέπεσε να είμαι ο πρώτος που πήρα το “βραβείο Χορν”. Με βοήθησε γιατί ο πατέρας μου ήταν αντίθετος με αυτή τη δουλειά. Ο πατέρας μου κοντά στο τέλος της ζωής του μου είπε “καλά έκανες”»
«Για μένα το φως είναι η χαρά. Ξέρω ότι υπάρχει και την αναζητώ».
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, Κυψελιώτης. Και οι δύο μου γονείς είναι από την Νάξο, οπότε πήγαινα στο νησί καλοκαίρια, Πάσχα. Σχολείο πήγα στα Ανάβρυτα όπου τρία χρόνια μπήκα και στο οικοτροφείο και εκεί γνωρίστηκα με το θέατρο. Είχαμε έναν καθηγητή που ανέβαζε παραστάσεις -ήταν και μια διέξοδος. Μετά, όμως, δεν το σκεφτόμουν, γιατί η πορεία μου ήταν δεδομένη. Πέρασα στη Νομική Αθηνών, για να αναλάβω το γραφείο του πατέρα μου, συμβολαιογράφος. Αλλά τα παράτησα στο πτυχίο»
«Η βιογραφία μου είναι Πειραματική -Στάθης Λιβαθινός και Λευτέρης Βογιατζής. Ό,τι κάνω, ακόμα κι αυτό τώρα στην τηλεόραση, έχει να κάνει με αυτά τα δύο, επειδή υπήρξα εκεί. Από τον Λευτέρη κρατάω τον ίδιο τον Λευτέρη και το που έβαζε τον πήχυ, χωρίς να τον νοιάζει αν αυτός περνιέται ή όχι. Σημασία δεν έχει τι μπορώ, αλλά τι θέλω. Από την Πειραματική η εμπειρία τελείως διαφορετική. Ήταν η εκκίνηση και ο λόγος που μπλέχτηκα με το θέατρο»
«Η δικαιοσύνη του Θεού ή της φύσης είναι μια δικαιοσύνη που είναι πολύ πιο μπροστά από την ανθρώπινη διαύγεια και τον νου»
«Με τον θάνατο του πατέρα μου ένιωσα μία απότομη ορφάνια. Δεν μπορείς να σταματήσεις τις απώλειες και τους ανθρώπους που φεύγουν. Αλλά αυτή είναι η ζωή και η ομορφιά της»
«Ζούμε σε μια μικρή χώρα, χωριό. Συχνά η επιτυχία σ’ ένα χωριό είναι χειρότερο από την επιτυχία στην πόλη. Γιατί στο χωριό δημιουργείται πλάνη που αυξάνει τη θολούρα των πραγμάτων, μια ψευδαίσθηση. Οι ψευδαισθήσεις ανήκουν στην ζωή μας, δεν είναι κακό να’ χεις. Απλώς εκεί το μέτρο είναι πάντα ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να διαχειριστεί το μέτρο του, θα χτυπήσει στο παγόβουνο. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Να μην γίνει μια από τα ίδια –είναι ζήτημα παιδείας»
«Έχω βιώσει τον έρωτα, δεν έχω απωθημένα»
«Δεν είμαι ψώνιο, απαιτώ να πληρώνομαι και έχω διεκδικήσει τα χρήματά μου. Έχω κάνει μέχρι και αγωγές στο δικαστήριο και μάλιστα ως πρωτόβγαλτος. Είναι άλλο πράγμα να πληρώνομαι γι΄αυτό που κάνω κι άλλο πράγμα να το κάνω για να πληρώνομαι»
«Εχει γίνει πλέον εμπειρία του ανθρώπου ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται με τις καλύτερες των προθέσεων. Ισως γιατί το έγκλημα ανήκει στη φτιαξιά του ανθρώπου»
«Τα τελευταία δέκα χρόνια πηγαίνω στην Κρήτη διακοπές, ανελλιπώς, για έναν μήνα. Κάποια πράγματα του Αντώνη Φραγκιαδάκη μου θύμιζαν την ύπαρξή μου εκεί. Και είπα ότι εδώ υπάρχει κάτι που με ενδιαφέρει. Διάβασα πέντε-έξι σενάρια, είδα καλή γραφή, υπαινικτικό κείμενο, ότι μπορείς να παίξεις με τις λέξεις, γιατί αυτό έχει σημασία στην δουλειά μας, με γοήτευσε κι είπα το «ναι» –είχα και χρόνο. Γιατί πρέπει να γοητευτώ κι εγώ από κάτι για να το κάνω. Νομίζω ότι δεν έπεσα έξω»
«Ζούμε μια αδιέξοδη κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Με το που κορυφώθηκε η οικονομική της πλευρά, ευτυχώς βγήκε στη φόρα όλη η υπόλοιπη σαθρότητα. Η οικονομική ευμάρεια είχε την ικανότητα να τα πετάει όλα κάτω από το χαλί. Δεν γεννήθηκαν τώρα αυτά τα πράγματα, υπήρχαν πάντα. Απλώς καλύπτονταν από μια βιτρίνα. Η αποθήκη ήταν γεμάτη κατσαρίδες και ποντίκια και η βιτρίνα πεντακάθαρη. Τώρα βιτρίνα και αποθήκη έγιναν ένα»
«Ο Θεός είναι παρτενέρ σου. Οσο τον βλέπεις και του δίνεις σημασία και συνδιαλέγεσαι μαζί του τόσο πιο πολύ υπάρχει. Οσο λιγότερο το κάνεις τόσο αυτός απουσιάζει από εσένα. Οι στιγμές της ζωής μου που μπορώ να αφηγηθώ και να τις πάρω μαζί μου είναι ένθεες στιγμές, δεν είναι άθεες. Υπάρχει Θεός μέσα τους. Αυτές που ήταν άθεες δεν τις θυμάμαι καν».
