Στις 22 Φεβρουαρίου γράφαμε για «κάποια παιδιά που ετοιμάζονται για Χιούστον» και τελικά επιβεβαιωθήκαμε. Η ομάδα του σχολικού συγκροτήματος Ι.Τσιαμούλης πήρε το εισητήριο για Χιούστον μετά τη νίκη στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εκπαιδευτικής Ρομποτικής FIRST LEGO League Challenge & FIRST Tech Challenge που έγινε στην Θεσσαλονίκη.
Ήταν μία δίκαιη νίκη.
Μαθητές και καθηγητές δούλεψαν σκληρά γι' αυτό το αποτέλεσμα.
Μαθητές και καθηγητές σε ένα ιδιωτικό σχολείο του Περιστερίου από αυτά τα σχολεία που κάποιοι γονείς τα λέμε «οικογενειακά» και γι' αυτό τα εμπιστευόμαστε. Όχι κάποιο «απρόσωπο» σχολικό συγκρότημα. Όχι κάποιο από αυτά τα ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν περισσότερο ως λογιστήριο (κι έχουμε αρκετά...) και θυμίζουν περισσότερο Α.Ε παρά εκπαιδευτήριο...
Ένα σχολείο που έχει πυλώνες του τον κύριο Γιάννη Τσιαμούλη και την κυρία Μπέτυ Τσιαμούλη.
Το σχολείο του κυρίου Γιάννη ενός ανθρώπου με δωρική μορφή που επιμένει οι μαθητές του να αγαπούν τις παραδόσεις του τόπου, την ιστορία και γενικά να αγαπούν...(είναι ο ίδιος μία κινητή βιβλιοθήκη) και της
κυρίας Μπέτυς που κουβαλά την Κρήτη μέσα της στέκεται ως άγρυπνος φρουρός στους μαθητές λες και είναι όλα παιδιά της...
Ήταν μία δίκαιη νίκη για την οποίαν είχαν δουλέψει όλοι και όλες πολύ...
Το χαρμόσυνο νέο ήρθε λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση. Από την Ειρήνη, μαθήτρια του σχολείου, που έκλαιγε από χαρά.
Και ήταν τέτοια η ένταση της χαράς της μαθήτριας που κατάφερε να την μεταδώσει σε όσους έπαιρνε τηλέφωνο.
Όμως και πέρσι που η ομάδα Ρομποτικής δεν πήρε την νίκη στο «πάρα πέντε», είναι σημαντικό ότι τα παιδιά δεν έχασαν την ελπίδα τους. Δεν απογοητεύτηκαν! Το έβαλαν πείσμα και τα κατάφεραν.
Ενθουσιασμό και πείσμα μετέδιδε διαρκώς ο καθηγητής πληροφορικής τους ο Ραφαήλ Τζίμας. Ο εκπαιδευτικός που βρίσκεται πίσω από όλο αυτό. Ένας νεαρός καθηγητής τόσο στοχοπροσηλωμένος σε αυτό που κάνει...
Από κοντά σε όλο αυτό το εγχείρημα η διευθύντρια του Γυμνασίου Ιωάννα Τζούλη, καθώς και η διευθύντρια του Λυκείου Αφροδίτη Δεκανέα...
σ.σ., ποτέ η νίκη δεν είναι τυχαία, όπως και η ήττα. Όπως και η απογοήτευση που στο δρόμο δεν θέλει να συναντά την χαρά. Το θέμα, όμως, είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά (για να μην πω και στους μεγάλους) ότι ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω..
