Γράφει η Κάρυ Γκλεζάκου.
Δεν θυμόμουν τι έπρεπε να πάρω. Μου είπαν απλά «τρέξε, τρέξε γρήγορα στο φαρμακείο. Κινδυνεύει». Και μπήκα στο αυτοκίνητο κι άρχισα να τρέχω.

Μπορούσα δεν μπορούσα να οδηγήσω, μπήκα κι έτρεχα..

Έχεις ακούσει ιστορίες με κάποιους που κόντεψαν να πεθάνουν κι είδαν μπροστά στα μάτια τους να παρελαύνει όλη η ζωή τους σαν φιλμ; Το ίδιο συνέβη και με εμένα.

Έτρεχα με το αυτοκίνητο και έβλεπα ταυτόχρονα τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας να περνάνε καρέ-καρέ μπροστά από τα μάτια μου.

Τον είδα να μου μαθαίνει ποδήλατο.

Να με κρατάει σφιχτά στα κύματα, να με πετάει ψηλά στον αέρα, να μου δίνει χυμό τα απογεύματα, να με διαβάζει, να με πηγαίνει στο πρώτο μου πάρτι, να με κατσαδιάζει όταν μιλούσα με τις ώρες στο τηλέφωνο αλλά και να με παρακινεί να ζήσω μόνη μου όταν θα ήμουν έτοιμη να πετάξω.

Θυμάμαι να με βάζει στα δυο μέτρα όταν χώριζα από κάποιον που υποτίθεται ότι συμπαθούσε, να με επαινεί για τη δουλειά μου, όταν με έβλεπε στην τηλεόραση ή με άκουγε στο ραδιόφωνο αλλά και να με περιφρονεί γιατί δεν μπόρεσα ακόμα να του χαρίσω ένα εγγόνι.

Όλες εκείνες οι στιγμές χαράς ή λύπης που έχω μοιραστεί μαζί του, πέρασαν μπροστά μου την στιγμή που έτρεχα για να βρω ένα φάρμακο να τον γλιτώσω από το εγκεφαλικό που προκλήθηκε από το Αλτσχάιμερ, να μην τον αφήσει να πεθάνει, να του χαρίσω κι εγώ την ζωή όπως κι εκείνος είχε κάνει.


Γράφω και τρέμω.

Και νιώθω ακόμα την καρδιά μου να χτυπάει με την ίδια μανιασμένη απελπισία που χτυπούσε εκείνες τις στιγμές που ήταν μόνο μερικά λεπτά και έμοιαζαν μια ολόκληρη ζωή.

«Πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα του θανάτου. Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος ούτε χρόνια άρρωστος», μου λένε με φωνή συμπάθειας και ατελείωτης σοφίας.

Και εγώ αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο υπερήρωας που κατάφερε να τα βάλει και να νικήσει τους μεγαλύτερους εφιάλτες του.

Ποιος είναι αυτός ο έξυπνος που μπορεί να σταθεί ρωμαλέα μπροστά στον θάνατο και να τον αφήσει να πάρει αυτό που αγαπά χωρίς να αντιδράσει, χωρίς να χτυπηθεί, χωρίς να ουρλιάξει, να ματώσει, να βυθιστεί στα πιο μαύρα σκοτάδια του.

Λυπάμαι.

Εγώ ποτέ δε θα συμβιβαστώ με το θάνατο.

Ποτέ δε θα τον καταλάβω.

Των άλλων -εννοώ- των ανθρώπων που αγαπώ. Όχι του δικού μου!!

Τρέχω να βρω φαρμακείο και μπερδεύω τους δρόμους και γίνομαι ακόμα πιο μικρή και ασήμαντη.

Έχω μπροστά μου τα κόκκινα μάτια του και το κορμί του που δε μπορεί να περπατήσει και νιώθω το βάρος τους να τσακίζει τους ώμους μου. Νομίζω ότι θα καταρρεύσω. Ότι δε θα επιστρέψω ποτέ με το φάρμακο στο δωμάτιο του.

Νομίζω ότι θα μείνω εκεί.

Στη μέση ενός δρόμου να θυμάμαι τις δικές μας ιστορίες και να γλυκαίνομαι.

Να μπερδεύομαι και να νομίζω ότι είμαι και πάλι μικρούλα.

Τότε που έμπαινε στο σπίτι με την κάσκα του αεροπόρου κι εγώ με τον αδελφό μου, κάναμε πως τρομάζαμε και κρυβόμασταν γελώντας κάτω από το τραπέζι του σαλονιού...

Μετά μας έπαιρνε αγκαλιά και μας πήγαινε για μπάνιο...

Ναι, στη θάλασσα θα ήθελα να βρίσκομαι τώρα.

Να με πιάνει αγκαλιά και να με πετάει πάνω στο κύμα.

Τι κάνω σε αυτόν τον δρόμο;

Μα, δεν το καταλαβαίνουν ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να φτάσω σε αυτό το φαρμακείο;

Το τηλέφωνο χτυπάει.

Μου λένε να βιαστώ.

Ξυπνάω λες και από λήθαργο.

Μαζεύω όλες μου τις δυνάμεις. Τις δυνάμεις αυτές που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν μέσα μου.

Συγκεντρώνω το μυαλό μου και σκέφτομαι τι θέλω περισσότερο από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή.

Θέλω να ζήσει. Θέλω να ζήσει. Θέλω να ζήσει!! 

Μπαίνω στο φαρμακείο και ζητάω το φάρμακο. Το παίρνω και τρέχω..

Τον βρίσκω στο δωμάτιο κουβαράκι.

Φοβισμένο και εξαντλημένο.

Πότε έγινε ο μπαμπάς μου ένα μικρό πουλάκι και δεν το είδα; 

Του δίνω το φάρμακο και τον φιλάω στο μέτωπο.

Καίει. Τρέμει. Αγωνιά. Θέλει να ζήσει. Θέλει να ζήσει. Θέλει να ζήσει. 

Θέλω τον μπαμπά μου πίσω! 

Δεν είναι αυτός απέναντι μου.

Εκείνος που ήξερα ήταν 1.90, 80 κιλά, ευθυτενής, αυστηρός και με τετράγωνη λογική!

Κάθομαι στην αγκαλιά του και λέω από μέσα μου όλες τις ευχές που ξέρω.

Ευχές και προσευχές σε θεούς που ανακαλύπτω εκείνη τη στιγμή.

Προσεύχομαι και τάζω και υπόσχομαι πράγματα που δεν ξέρω αν θα τηρήσω. Αλλά εκείνη τη στιγμή δίνω τα πάντα για να μείνει στη ζωή και δεν διαπραγματεύομαι τις ικανότητες μου. 

Θα ζήσει.

Θυμάμαι ότι πριν 3 μέρες γιόρταζε και του είπα βιαστικά ένα Χρόνια πολλά -κάτι που μάλλον δεν θυμάται- αλλά χαμογέλασε.

Θυμάμαι που όλη την ώρα κατέβαινε στην γιάφκα μου έτσι, χωρίς λόγο, γιατί κάτι ήθελε αλλά δεν ήξερε τι ακριβώς...

Κι εγώ θύμωνα λίγο γιατί δεν ήμουν καλά και πονούσα στην μέση και στα πόδια αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω.

Και η μητέρα έτρεχε για όλα...

Πόσο ν' αντέξει κι αυτή;

Θυμάμαι όλες τις προδοσίες των τελευταίων ημερών και τις λυτρώνω με άπειρα δάκρυα και συγγνώμη.

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμασταν έτσι.

Είπαμε, κάποιες στιγμές μοιάζουν με αιώνες. 

Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνο το βράδυ, χθες το βράδυ, ο πατέρας μου δεν έφυγε από την ζωή.

Συνήλθε.

Μου είπε να πάω να ξεκουραστώ.

Με φίλησε.

Μου είπε ότι με αγαπάει.

Με καθησύχασε.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί την επόμενη φορά.

Δεν ξέρω καν αν θα είμαι κοντά για να τρέξω.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή, το μικρό μου πουλάκι θα πετάξει μακριά. 

Κι εγώ θα κάθομαι κουβαράκι να θυμάμαι όλα εκείνα που έχουμε ζήσει μαζί.

Όλα εκείνα που δεν θα φύγουν ποτέ από μέσα μου, γιατί όλα εκείνα είμαι εγώ και αυτός.

Και έτσι μ' έναν τρόπο θα τον έχω πάντα κοντά μου.

Δεν ξέρω αν είχατε την τύχη να μεγαλώσετε με ένα πατέρα σαν τον δικό μου.

Όχι πως είναι σοφός ή τέλειος. Τούς εξιδανικεύουμε, μάλλον, μεγαλώνοντας. Ή εξαργυρώνουμε τις τύψεις μας.

Για μένα μιλάω. 

Πού πάντα ήμουν ίδια ο πατέρας μου. Σκληρό καρύδι...

Και "η γλώσσα κόκαλα δεν είχε και κόκαλα τσάκιζε".

Τώρα, βλέπω και μιλώ πλέον για έναν μπαμπά με άπειρη αγάπη και μεγάλη αγκαλιά.

Τι σού είναι η ζωή..

Αν είχατε, λοιπόν, έναν ανάλογο πατέρα κι αν τώρα έχει γίνει ένα φοβισμένο μωρό που ψάχνει την δικά σας αγκαλιά, προσπαθήστε να μην τού την στερήσετε.

Όλα δανεικά είναι στη ζωή. 

Είναι ωραία να αγαπάς χωρίς τέλος. 

Είναι πολύτιμο να φροντίζεις. 

Μοναδικό να παίρνεις τον πόνο. 

Κρατήστε τον αγκαλιά όταν το έχει ανάγκη. 

Το έχετε ανάγκη κι εσείς να το κάνετε είτε το ξέρετε, είτε όχι..