«Αυτό που κάνει αυτόν τον κόσμο δύσκολο να κατανοηθεί, δεν είναι το ότι είναι ξένος, αλλά...

...το ότι είναι πολύ γνωστός. Και η οικειότητα μπορεί να σε τυφλώσει».  Αυτή είναι η φράση που αγάπησα στο βιβλίο «Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσικλέτας». 

Γράφει η Σοφία Βεργοπούλου

Φώτο: Νίκος Αθανασίου

Ο Ρόμπερτ Πίρσινγκ πέθανε κι αν υπάρχει κάτι που βαριέμαι είναι οι νεκρολογίες. 

Για τους μηχανόβιους ήταν η απόλυτη καλτ φιγούρα. Όλοι τον ξέρουν, πολλοί λένε ότι το διάβασαν, λίγοι το έχουν διαβάσει όντως. Δε βοήθησε και η έκδοσή του στα ελληνικά, η οποία είναι μια από τις χειρότερες μεταφράσεις που έχουν υπάρξει. 

«Η συντήρηση της μοτοσικλέτας σε τσαντίζει. Σε θυμώνει. Σε κάνει έξαλλο. Αυτό είναι που την κάνει τόσο ενδιαφέρουσα». Ποια ακριβώς συνάφεια να υπάρξει ανάμεσα σε αυτόν το γραφιά και τους πολυτελείς μηχανοκαβαλημένους; «’Όταν προσπαθείς να ανέβεις ένα βουνό για να αποδείξεις πόσο σπουδαίος είσαι, δεν τα καταφέρνεις σχεδόν ποτέ. Ακόμα κι αν το καταφέρεις είναι μια Πύρρειος νίκη. Για να διατηρήσεις τη δόξα σου πρέπει να αποδεικνύεις ξανά και ξανά ότι τα καταφέρνεις και σε άλλα πράγματα και ξανά και ξανά, ωθούμενος συνέχεια από την ανάγκη να διατηρείς μια ψεύτικη εικόνα του εαυτού σου, κυνηγημένος από το φόβο ότι η εικόνα δεν είναι αληθινή κι ότι κάποτε κάποιος θα το ανακαλύψει». 

Αλήθεια ποια σύνδεση έχουν με αυτόν τον άνθρωπο εκείνοι που καταγράφουν κάθε στιγμή του ταξιδιού τους. 

Εκατοντάδες φωτογραφίες κανένα συναίσθημα. 

Τα ταξίδια με τη μοτοσικλέτα σε αρπάζουν από τα μούτρα γιατί ακριβώς χάνεται αυτή η οικειότητα. 

Αυτή που σε τυφλώνει. 

Οσο απομακρύνεσαι από την ζωή σου, τα γνωστά σου τόσο ανοίγουν τα μάτια σου. 

Πάντα πίστευα ότι οι πολλές φωτογραφίες και η εξαντλητική καταγραφή διαδρομών είναι απλώς ένας τρόπος να καθησυχάσεις τον εαυτό σου, καταγράφοντας γίνονται εγνωσμένα, παγιώνονται είναι πιο οικεία. 

Αλλά τα ταξίδια με μοτοσικλέτα έχουν πάντοτε συναίσθημα πολύ. 

Κι αυτό δε χωράει στο κάδρο του κινητού ή της goPro. Εν τέλει το «μόνο Ζεν που βρίσκεις στην κορυφή του βουνού είναι το Ζεν που φέρνεις μαζί σου. Πάμε να φύγουμε από δω». 

Και έφυγε.