Άλλος ένας που εγκατέλειψε την Αθήνα. Ο Χρήστος Καπερώνης έφυγε μόνιμα για Μακρινίτσα και πλέον... χαμογελά!










Της Γεωργίας Λινάρδου 

Εξαιρετικός ξυλουργός. Τεχνίτης με τα όλα του.

Ο Χρήστος έχει κάνει πολλές δουλειές στη ζωή του.

Πολλές ώρες πήγαινε - έλα με το άγχος να διασχίζει το μέτωπό του ώστε να τα προλάβει όλα. Μέχρι που τα εγκατέλειψε όλα και είπε αντίο στην Αθήνα και κυρίως στον αγαπημένο του Πειραιά όπου γεννήθηκε. Σκληρό αντίο και στον Ολυμπιακό, μιας που είναι ένας από τους πλέον ένθερμους οπαδούς της ομάδας.

Τα Μνημόνια, η οικονομική κρίση, το κλείσιμο των εταιρειών, τα μεροκάματα που δυσκόλεψαν έκαναν την ζωή στην Αθήνα αφόρητη.

Πριν από λίγες ημέρες μετακόμισε μόνιμα στη Μακρινίτσα, ένα από τα ορεινά χωριά του Πηλίου. «Το μπαλκόνι του Πηλίου», κατά πως είπε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1934 όταν βρέθηκε στον τόπο αυτόν. Το 1928 οι κάτοικοι του χωριού έφταναν τους 2.313!!! Χρόνο με το χρόνο, όμως, ο ένας έφευγε μετά τον άλλον. Το 1971 οι κάτοικοι έφτασαν τους 492. Από κει και πέρα, όμως, το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται. Η απογραφή του 2001 μέτρησε τους μόνιμους κατοίκους σε 929. Πλέον ανέρχονται στους 651.


Ένας από τους ανθρώπους που κατάφεραν να πείσουν τον Χρήστο Καπερώνη να εγκαταλείψει την Αθήνα, ήταν ο κουμπάρος του - όπως μου λέει - ο οποίος ζει μόνιμα στο χωριό και διαθέτει έναν πανέμορφο ξενώνα στη Μακρινίτσα, το Archontiko Evilion.

Σίγουρα, όμως, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση.

-Τι δουλειές έκανες στην Αθήνα;

«Έχω ξεκινήσει από ξυλουργός. Μετά δούλεψα στην Ελευθεροτυπία για 14 χρόνια, τρία χρόνια στον ΣΚΑΙ και τα τελευταία δύο χρόνια, ζήτημα να έκανα 30 μεροκάματα σε τοποθετήσεις επίπλων κουζίνας».

Στα χρόνια της Ελευθεροτυπίας τότε που το φάντασμα πια της Μίνωος στο Νέο Κόσμο, κρατούσε την πρωτιά της έντυπης ενημέρωσης και κόσμος και κοσμάκης περνούσε από κει μέσα, η πλέον συνηθισμένη εικόνα στους διαδρόμους ήταν ένας αγχωμένος γίγαντας να προσπαθεί να προλάβει τις παραγγελίες των υπόλοιπων εργαζομένων εκεί. Κι όταν καμιά φορά αργούσε γιατί δεν τους προλάβαινε όλους και του έκαναν παρατηρήσεις, άκουγες έναν Χρήστο που τον έπνιγε η δικαιοσύνη! Άκουγες τις φωνές ενός καλοκάγαθου γίγαντα που αγαπούσαν όλοι.

-Πόσες ώρες δούλευες;

«Πάνω από δέκα ώρες στις δύο πρώτες δουλειές».

Και τώρα στη Μακρινίτσα. Ο νέος... ζωοδότης του περιπτέρου στην κεντρική πλατεία με τα πλατάνια. 

Μια καινούργια αρχή. Χωρίς άγχος, δίχως φωνές, δίχως τον εφιάλτη της ανεργίας και του οικονομικού αδιεξόδου.

-Πώς είναι η ζωή στη Μακρινίτσα;

«Μπορώ να πω ότι είμαι στον παράδεισο! Άλλος τρόπος ζωής!» 

-Με τι όνειρα προχωράς; «Να έχω υγεία και να παραμείνω άνθρωπος, κόντρα στα σημεία των καιρών!»

-Οι πιο δύσκολες στιγμές σου κατά τη διάρκεια των Μνημονίων και των οικονομικών δυσκολιών; «Η αδιαφορία των ανθρώπων και η μοναξιά».

-Πιστεύεις στους ανθρώπους;

«Όχι ιδιαίτερα. Νομίζω ότι φέρονται πολύ άσχημα»...