Μπορεί αυτό που γνωρίζουμε ως παλιά ως «πολιτική ανυπακοή» να αναγεννηθεί με την χρήση ψηφιακών εργαλείων; Αυτοί που ξέρουν, απαντούν: ναι. Είναι όλοι οι χακτιβιστές το ίδιο; Όχι. Οι White hat hackers, δεν χρησιμοποιούν παράνομα μέσα για να παραβιάσουν ένα σύστημα, οι Grey Hat Hackers μπορούν και φυσικά είναι διαθέσιμοι να σπάσουν τους κανόνες του hacking και οι black hat hackers που μπορούν να κάνουν τα «πάντα». 

Μέχρι το 2011, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Ο χακτιβισμός είχε να κάνει περισσότερο με «παραβιάσεις» ιστοσελίδων. Πλέον, όπως υποστηρίζει ο διευθυντής του Τμήματος Έρευνας και Πληροφορίας της εταιρείας Verizon: «Το 2011 τα περισσότερα περιστατικά είχαν να κάνουν με υποκλοπή δεδομένων από εταιρείες».

Κυρίαρχη ομάδα είναι οι Anonymous και οι «συγγενείς», Antisec και Lulzsec. Μέχρι τώρα οι Anonymous έχουν χτυπήσει , μεταξύ άλλων, και σε «απροσπέλαστα» αμερικανικά κυβερνητικά site.

Ο πρώτος χάκερ στην ιστορία (1988) φαίνεται να είναι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου Cornell, ο Robert Tappan Morris από τον υπολογιστή του οποίου (τότε υπήρχε το Arpanet, πρόδρομος του Ιντερνετ), «ξέφυγε» ένας ιός και επηρέασε 50.000 υπολογιστές που εκείνη την ώρα ήταν συνδεδεμένοι με το δίκτυο. Ο Robert που τυγχάνει να είναι γιος ενός στελέχους του Εθνικού Οργανισμού για την Ασφάλεια των ΗΠΑ, είναι ένας από τους πρώτους χάκερ που έχουν καταδικαστεί. Για να μπορέσει ο δικαστής να εκδώσει απόφαση, πέρασαν οκτώ μήνες καθώς δε μπορούσε να αποδειχθεί ότι ο Morris ήταν εκείνος που παρέλυσε το δίκτυο των υπολογιστών. Αργότερα ο Morris δίδασκε στο MIT, (Computer Science and Artificial Intelligence Laboratory-CSAIL). Σε μικρό χρονικό διάστημα εμφανίζονται οι W.A.N.K, θεωρείται η πρώτη χακτιβιστική επίθεση. Εισβάλλουν σε μεγάλα sites και απλά αφήνουν τα αρχικά τους. Αυτή η ομάδα διαμαρτύρονταν κατά των πυρηνικών σε όλο τον κόσμο.

Σύμφωνα με μελέτη της Dorothy E. Denning από το Georgetown University, «η σύρραξη στο Κοσσυφοπέδιο αποτελεί σημείο αναφοράς ως ο πρώτος πόλεμος στο Ιντερνετ. Κυβερνητικοί και μη φορείς που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για την διάδοση πληροφοριών αλλά και… προπαγάνδας, διαμονοποιώντας έτσι τους αντιπάλους τους και ζητώντας υποστήριξη για τις δικές τους θέσεις. Παρεμβαίνουν οι χάκερς που θέλουν να δηλώσουν την διαμαρτυρία τους γι τις επιθέσεις του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία. Παραβιάζουν τα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας κυβερνητικών αξιωματούχων της Γιουγκοσλαβίας και καταλαμβάνουν τις ιστοσελίδες τους. Είναι η πρώτη φορά που διαδίδεται σε διεθνές επίπεδο η φρίκη του πολέμου μέσα από μαρτυρίες, βίντεο και συγκλονιστικές φωτογραφίες. Οι Los Angeles Times γράφουν πως όλο αυτό που συνέβη τότε δείχνει την «στροφή του κυβερνοχώρου σε εμπόλεμη ζώνη».

Ο Anthony Pratkanis, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και συγγραφέας του Age of Propaganda, είχε επισημάνει τότε: «Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μόνον ο πρώτος γύρος του τι θα γίνει στο μέλλον… ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο εργαλείο για την μακραίωνη παράδοση της προπαγάνδας εν καιρώ πολέμου…» 

Η Denning αναφέρει: «Το Διαδίκτυο προσφέρει ένα ισχυρό εργαλείο για την επικοινωνία και τον συντονισμό δράσης. Είναι ανέξοδο και έχει ισχυρή διάχυση».