Εάν ζούσε ίσως και να τον παρακολουθούσαν ακόμη, διότι ο πολίτης Χατζιδάκις ήταν πάντα με αυτούς που ερωτούν...

Και αυτοί που «ερωτούν», άρα σκέπτονται βασανιστικά, δεν ήταν και δεν είναι αγαπητοί στην Εξουσία. Τουναντίον. 

Ένα πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα της εφημερίδας Έθνος, αποκαλύπτει τον φάκελο 84072 από την Ασφάλεια. Έναν φάκελο ο οποίος πίσω από το νούμερο, διαθέτει ονοματεπώνυμο: Μάνος Χατζιδάκις. 

Σήμερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας η ιστορία με τον 16χρονο Μάνο Χατζιδάκι να μπαίνει για πρώτη φορά στο στόχαστρο της Ασφάλειας και να θεωρείται «απειλή» για την χώρα. Όπως υποστηρίζει το δημοσίευμα του Έθνους, την εποχή του Εμφυλίου και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 1949, η περιβόητη Υποδιεύθυνσις Γενικής Ασφάλειας ΚΔ' Παράρτημα, αποστέλλει απόρρητον έγγραφον «περί της διαγωγής του Χατζηδάκη Μάνου». Λίγες μέρες νωρίτερα, ο 24χρονος τότε συνθέτης ήθελε να μεταβεί για επαγγελματικούς λόγους σε Πάτρα και Βόλο, ενώ είχε προηγηθεί η αίτηση του για «αποχαρακτηρισμόν του ως κομμουνιστή». 

Η απάντηση της Υποδιεύθυνσης ήταν: «Λαμβάνομεν την τιμήν, εις εκτέλεσιν της υπ' αριθ. Υμετέρας διαταγής, να υποβάλωμεν προσηρτημένως ταύτην και να αναφέρωμεν επί του εν περιλήψει αντικειμένου, ότι κατά συλλεγείσας πληροφορίας παρ' ευηπόληπτων και αξιόπιστων προσώπων της περιφέρειάς μας ο περί ου πρόκειται για Χατζηδάκης Μάνος, ετών 24, εκ Ξάνθης, μουσικός, τέως κάτοικος ημετέρας περιφέρειας οδός... και νυν κάτοικος της οδού Μάνου αρ.3, κατά την παραμονή του δεν μας απασχόλησε από οιασδήποτε πλευράς, πληροφορίαι φέροντον τον ως εμφορούμενον υπό αριστερών φρονημάτων άνευ δράσεως. Όσον αφορά δια την άρση του χαρακτηρισμού του ως κομμουνιστή, η υπηρεσία δεν δύναται να έχει γνώμη». 

Για όσους γνωρίζουν τα πεπραγμένα αυτού του σπουδαίου δημιουργού, δεν σαστίζουν. 

Πρώτος ο ίδιος περιέγραψε την σχέση του με την Ασφάλεια. Στιγμιότυπο από τον Δεκέμβρη του '44, όπως το περιέγραψε: «Αδερφοσύνη, αισθήματα, συνθήματα, αντιδράσεις: πάμφθηνα εμπορεύματα χυμένα στα πεζοδρόμια, μαζί μ' αληθινό αίμα αληθινά κορμιά νεανικά, αληθινά στόματα ανθρώπων που κραυγάζουν. Οι Ιερείς κι από τις δυο μεριές, μονοπωλούσαν τον Χριστό κι εξασφάλιζαν την συνδρομή του, οι μεν για το έθνος και οι άλλοι για τον Λαό. Με ποιους αλήθεια είν' ο Χριστός;  "Με σένα", ακούω μια φωνή πλάι να με χαϊδεύει. Είμαι πάντα μ' αυτούς που ερωτούν...». 

Και στα μετέπειτα χρόνια κι αφού υποτίθεται πως είχε πάψει η «παρακολούθησή» του από την Ασφάλεια, κρατημένος στις ίδιες αρχές και αξίες, παρέμενε. 

Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου «Η Αθέατη Όψη», σε μία κοινωνική συνεύρεση τον Γενάρη του 1990 στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, όπου βρισκόταν και ο Μάνος Χατζηδάκις, το κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα ο οποίος είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια. 

Η συζήτηση πυροδοτήθηκε από την απόφαση του Εφετείου, οι δικαστές του οποίου είχαν αποφασίσει την αθώωσή του με το επιχείρημα ότι ο αστυνομικός τελούσε σε άμυνα. Καταγράφηκε να υποστηρίζει ο Μάνος Χατζιδάκις: «Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και άν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς». 

Στις 7 Νοεμβρίου 1988 ο Χατζιδάκις προλογίζει συναυλία διαμαρτυρίας για την κράτηση της Βαγγελιώς Βογιατζή μαζί με το παιδί της. 

«Να είναι ελεύθερος ύστερα από δίκη ο δολοφόνος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, ενώ τα ανύποπτα παιδιά μας παραμορφώνονται μες στις Ασφάλειες για πλημμελήματα. (...) Και η Βογιατζή με το νήπιο παιδί της να παραμένει προφυλακισμένη, τηρώντας έτσι η κυβέρνηση το γράμμα της Δικαιοσύνης, ενώ ανενδοίαστα περιφρονεί την ουσία της». 

Σεπτέμβρη του '90, ο Χατζιδάκις συμμετέχει σε πορεία διαμαρτυρίας της Αναρχικής Πρωτοβουλίας για την κράτηση του 19χρονου Νίκου Παπαματθαίου στις φυλακές ανηλίκων του Κορυδαλλού, μετά από επεισόδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου. 

Γράφει ο Φώτης Απέργης στην Ελευθεροτυπία για την πολιτική ταυτότητα του Μάνου Χατζιδάκι: 

«Ο ίδιος φρόντισε από την αρχή να εξηγηθεί. Ήταν, λοιπόν, μοιραίο, από την ίδια στιγμή να παρεξηγηθεί. Πώς να μην υποψιαστεί η ελληνική κοινωνία των επιπόλαιων και επικίνδυνων πολώσεων κάποιον που αποδίδει τα της Δεξιάς τη Δεξιά και τα της Αριστεράς τη Αριστερά; Πώς να εκτιμήσει εκείνον που δέχεται δημόσιες θέσεις αλλά τις απαρνείται, μόλις δεν αντέχουν πια τη φαντασία και το θάρρος του; Πώς να κατανοήσει κάποιον που έχει φίλο τον ανώτατο άρχοντα και υπερασπίζεται τους τολμητίες των μειονοτήτων; Κυρίως, όμως, πώς να ανεχθεί εκείνον που διακρίνει καθαρά τον μυστικό της ρου, που ξέρει δίκαια να την ψυχογραφεί, χωρίς να παρασύρεται από τις πρόσκαιρες γιορτές, ούτε καν από τα δράματά της».