Ουίλιαμ Φόκνερ: «Δε θα χρειαστεί να υπηρετήσω οποιοδήποτε μαλάκα έχει δύο σεντς»
Μεγάλα έργα του Φόκνερ: Η Βουή και το Πάθος, Φως τον Αύγουστο, Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ, Καθώς Ψυχορραγώ…
Πώς ήταν όμως ο διάσημος συγγραφέας ως άνθρωπος; Τι ιδιοτροπίες είχε και πως απαντούσε στους… ενοχλητικούς;
Μία από τις ελάχιστες δουλειές στην οποία κατάφερε να στεριώσει (τρόπος του λέγειν) ο Φόκνερ, ήταν στη διεύθυνση αλληλογραφίας του Πανεπιστημίου του Μισισίπι. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο ξεπεσμένος σνομπ αποδείχτηκε κάκιστος υπάλληλος. Ήταν αγενής με τον κόσμο (όταν δεν τον αγνοούσε) και ασυνεπής στα καθήκοντά του. Περνούσε τη βάρδια του γράφοντας ή παίζοντας χαρτιά με φιλαράκια που είχε προσλάβει για βοηθούς. Τον είχαν πιάσει πολλές φορές να πετάει τα γράμματα των ανθρώπων στα σκουπίδια. Και όταν ο επιθεωρητής πήγε να τον ελέγξει, ο Φόκνερ συμφώνησε να υποβάλει την παραίτηση του. Αργότερα είπε γι’ αυτή του την εμπειρία: «Φαντάζομαι ότι θα είμαι μια ζωή στις υπηρεσίες αυτών που έχουν τα λεφτά, αλλά δόξα τω Θεώ, δεν θα ξαναχρειαστεί να υπηρετήσω οποιοδήποτε μαλάκα έχει 2 σεντς για να αγοράσει ένα γραμματόσημο».
Ο Φόκνερ δούλεψε αρκετά χρόνια στο Χόλιγουντ γράφοντας σενάρια για κλασικές ταινίες όπως Ο Μεγάλος Ύπνος και Να Έχεις και Να Μην ΕΧΕΙΣ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, Λορίν Μπακόλ) και για κάποιες πατάτες, που ούτε ο ίδιος ήθελε να ξέρει. Αλλά αν τον είχαν πάρει στα σοβαρά θα είχε γράψει τις περιπέτειες του Μίκι Μάους με εσωτερικούς μονολόγους. Όταν γνώρισε τον διευθυντή σεναρίων της MGM, ο Φόκνερ δήλωσε κατάλληλος μόνο για καρτούν του Μίκι. Μια μέρα ο Φόκνερ άφησε τα παρασκήνια και πήγε για κυνήγι με τον σκηνοθέτη Χάουαρντ Χοκς και έναν πολύ διάσημο ηθοποιό. Ο σταρ με το θεληματικό πηγούνι παρέμενε σιωπηλός όσο ο Φόκνερ με τον Χοκς συζητούσαν για λογοτεχνία. Στο τέλος, ο ηθοποιός –Κλαρκ Γκέιμπλ- ρώτησε τον Φόκνερ ποιοι πίστευε ότι ήταν οι σημαντικότεροι συγγραφείς της εποχής τους. Ο Φόκνερ ανέφερε τον Χέμινγουεϊ τον Ντος Πάσος και φυσικά την αφεντιά του: «Α, γράφετε;» ρώτησε ο Γκέιμπλ, δείχνοντας ότι δεν είχε ιδέα με ποιον είχε στήσει καρτέρι στα πουλιά τόση ώρα. «Ναι, κ.Γκέιμπλ», ανταπέδωσε ο Φόκνερ. «Εσείς τι κάνετε»;
Ο Φόκνερ δεν είχε καμία όρεξη να πετάξει μέχρι τη Στοκχόλμη για να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ. Χρειάστηκε να τον καλοπιάσει η γυναίκα του, η οποία τον έπεισε να κάνουν το ταξίδι για χάρη της κόρης τους που ήθελε πολύ, μα πάρα πολύ να πάει στη Σουηδία (δεν ήθελε). Αφού έκανε πείσματα στους Σουηδούς ότι είναι ένας «αγρότης» που δεν μπορεί να λείψει από τα κτήματά του τόσες μέρες, ο Φόκνερ δέχθηκε υπό έναν όρο: ότι δεν θα χρειαζόταν να αγοράσει καινούργιο κουστούμι για την περίσταση. Όμως το νοικιασμένο του άρεσε –μετά τη βράβευση δεν ήθελε να το βγάλει από πάνω του. «Μπορεί να το παραγεμίσω και να το στολίσω στο σαλόνι και μετά να κόβω εισιτήρια για να το δουν από κοντά ή να το νοικιάσω σε άλλους, αλλά αυτό το κουστούμι το θέλω», είπε στον εκδότη του. Ο Μπένετ Κερφ υπέκυψε και χρέωσε το λογαριασμό στην εταιρεία (εκδοτικός οίκος Random House).
Απόσπασμα από το σπαρταριστό βιβλίο: Κρυφές Ζωές Μεγάλων Συγγραφέων του Robert Schnakenberg, Intro Books.
0 comments
Το μήνυμα σας