Έρχεται η πρώτη καθυστέρηση και οι απαιτούμενες εξετάσεις για να σιγουρευτεί η εγκυμοσύνη. 

Το ίδιο απόγευμα μαθαίνει την αλήθεια. «Έγκυος με θρομβοπενία.» Με προλαβαίνει..«Έχω αραιό αίμα, δηλαδή»

Οι εγκεφαλικές αιμορραγίες αποτελούν συνεχή κίνδυνο για κείνην, ενώ τα επιφανειακά τραύματα, μικροχειρουργικές επεμβάσεις και σοβαρές εγχειρίσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη αιμορραγία. Ζει με την πιθανότητα του μοιραίου.

«Η νόσος προϋπήρχε. Ούτε οι γιατροί μπορούν να εξηγήσουν πώς κατάφερα να γεννήσω τα πρώτα μου παιδιά. Ίσως ο οργανισμός μου για κάποιο λόγο αντέδρασε θετικά την περίοδο εκείνη. Κανείς δεν ξέρει.»

Κι ο Γολγοθάς ξεκινά. Τα νοσοκομεία να μην τη δέχονται. Οι γιατροί να ζητούν χρήματα. «Η αρρώστια σας είναι πολυέξοδη.» Την προετοίμαζαν για όσα θα της ζητούσαν αργότερα. «Ξεκληριστήκαμε με τον Κώστα, ακόμα πληρώνουμε το δάνειο.»

Τελικά κατέληξε σε θάλαμο του νοσοκομείου Αλεξάνδρας. Το πρώτο οκτάωρο η επίσκεψη της ωμής πραγματικότητας... 

«Κοπελιά, έχεις ποσοστό 50% να καταλήξεις την ώρα της άμβλωσης, ενώ στην περίπτωση που θα φέρεις εις πέρας την εγκυμοσύνη, το ποσοστό να ζήσεις σχεδόν μηδενίζεται. Εάν ήμουν στην θέση σου θα έκανα αμέσως άμβλωση», της είπε η αιματολόγος, με την οποία αργότερα απέκτησαν φιλικές σχέσεις.

Εκείνη της μιλούσε για ποσοστά κι η Γιώτα έψαχνε τη δική της απάντηση..

«Θα συνεχίσω.

Δεν ξέρω τι με βοήθησε. Μόνο ο Κώστας και μια καλή μου φίλη, δήλωσαν πως θα  με στήριζαν στην οποιαδήποτε απόφασή μου, όλοι οι υπόλοιποι ήταν αρνητικοί.»

Η αρρώστια ήταν για τους άλλους..

«Πιο πολύ στεναχωριόμουν για τα παιδιά που με είδαν κατατρυπημένη, τη μάνα μου... Η αρρώστια  δεν ήταν για μένα. Οι άλλοι ήταν άρρωστοι.»

Δεκαπέντε γιατροί να συνεδριάζουν πως δεν υπήρχε πιθανότητα να ζήσει κι εκείνη να ρισκάρει.

«Ίσως να είχα πεθάνει τη στιγμή της άμβλωσης, ποιος ξέρει;» 

Είναι άραγε πάντα τόσο ριψοκίνδυνη;

«Καθόλου, ζυγιάζω τα πράγματα. Εκείνη τη φορά διαισθανόμουν πως η ζυγαριά έκλεινε προς το μέρος της ζωής.»

Ρώτησε τον εαυτό της...

«Μου μένουν οκτώ μήνες ζωής μέχρι να γεννήσω; Θα τους ζήσω όσο δεν έζησα όλα μου τα χρόνια. Αναρωτιούνται όλοι εάν είμαι η Γιώτα που ήξεραν. Δεν καταλάβαινα πως μεγάλωνε η κοιλιά μου. Οδηγούσα μόνη μου μέχρι το νοσοκομείο για τις εξετάσεις. Σταμάτησα όταν η κοιλιά μου ακούμπησε την κόρνα και γύρισαν όλοι και με κοίταγαν. Ντράπηκα. Μαζί με τη Ραφαέλα ζήσαμε τους καλύτερους μας οκτώ μήνες. Γέλαγα συνέχεια, έβγαινα με φίλους, διασκέδαζα, δεν πείραζα κανέναν και δεν ήθελα να με πειράζουν. Έθεσα τους όρους μου. Δεν σταμάτησα να ανοίγομαι στους ανθρώπους κι ούτε θα το κάνω.»

Παρατηρώ κι άλλο ριψοκίνδυνο σημείο της. Η έκθεση δεν πληγώνει;

«Πληγώνεται αυτός που με εκμεταλλεύεται. Εγώ κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.»

Κοντεύει ο καιρός της γέννας και κανείς γιατρός στο Αλεξάνδρας δεν αναλαμβάνει. «Κινδύνευαν την καριέρα τους μαζί μου.» 

Υπήρξε γιατρός που την στήριξε;

«Ο διευθυντής της πτέρυγας. Ήταν σε πλήρη συνεργασία με την αιματολόγο.»

Μια στιγμή φοβήθηκε.. Όταν της πρότειναν να κάνει κάποια θεραπεία λίγο πριν γεννήσει, μήπως και... αντέξει. Ο φόβος της αφορούσε το παιδί.  Εκείνη πίστευε στο θαύμα...

«Ρώτησα την αιματολόγο μου εάν πιστεύει στα θαύματα. Καθόταν σε μια καρέκλα με ρόδες, γύρισε πίσω και μου απαντά: "Όχι κοπελιά. μην έχεις πολλές ελπίδες. Έβαλες το κεφάλι σου στην λαιμητόμο"»

Δεν άκουγε  όσα της λέγανε. 

«Και το αρνητικό σχόλιο το μεταμόρφωνα σε ... Καλά, θα δείτε.» 

Πεισματάρα και συνειδητοποιημένη.

«Εάν πάθω κάτι, το παιδί να το βγάλεις Ραφαέλα. Εμένα να μη  με σκέφτεσαι.  Έζησα έτσι όπως έπρεπε να ζήσω» ήταν οι οδηγίες προς τον Κώστα.

Και οι λέξεις κυλούσαν αβίαστα στο μωρό που είχε στα σπλάχνα της.

«Με γνώρισες. Δεν είναι απαραίτητο να δεις και τη μορφή μου. Ζήσαμε μαζί.»

Εσπευσμένα στο χειρουργείο. Οι τελευταίες εξετάσεις της; Ενός φυσιολογικού ανθρώπου.

Μένει άφωνη. Μπαίνει για καισαρική. Ομάδα πανεπιστημιακών γιατρών από διαφορετικές ειδικότητες στο ψυχρό κλίμα του χειρουργείου.

«Ζήτησα μόνο να μην μου βγάλουν το σταυρουδάκι από το λαιμό μου. Κι ήταν το πρώτο πράγμα που αναζήτησα όταν ξύπνησα από τη νάρκωση.» 

Αφού γέννησε, έμεινε για παρακολούθηση στην εντατική. Άντεξε μόνο μια μέρα εκεί. Το παράπονό της;

«Δεν είδα αμέσως την μπουμπού μου, όπως με τα άλλα μου παιδιά.»  

Εξιτήριο. Χώνει με μανία τα ρούχα της άτσαλα στη βαλίτσα. Οι γιατροί θέλουν να τη δουν. Εμφανίζονται με φωτογραφικές μηχανές. «Για το αρχείο μας» της διευκρίνισαν. 

«Με είχες ρωτήσει εαν πιστεύω στα θαύματα. Με έκανες να πιστέψω», της είπε φεύγοντας η αιματολόγος.

Εκείνη θα το ξανάκανε;

«Για ένα παιδί; Για μια ζωή; Ζωή! Ζωή!» επαναλαμβάνει τη λέξη, χωρίς να σου αφήνει κανενός είδους περιθώριο.

«Με τις τρέλες, τη ζωηρότητα, τα παιχνίδια του, η  Ραφαέλα είναι ένα ευτυχισμένο παιδί. Αγαπητό σε όλους. Πολλοί το λένε, το παιδί της ομίχλης...»

Εξηγεί: «Πάντα προσευχόμουν, λιβάνιζα. Μέσα από την ομίχλη του λιβανιού, βγήκε η Ραφαέλα.»

Η εμπειρία της την άλλαξε.

«Δεν ήμουν πάντα έτσι. Έδινα προτεραιότητα στους άλλους κι όχι στον Κώστα και τα παιδιά μου. 

Μετά σοβάρεψα. Έγινα πιο υπεύθυνη. Στο τρίτο μου παιδί ανακάλυψα πώς είναι ο ρόλος της μαμάς.»

Και πώς είναι η μαμά;

«Η μαμά τώρα είναι χαρούμενη. Και η συμπεριφορά μου στα μεγάλα μου παιδιά έχει μπει σε νέες βάσεις. Τα αφήνω ελεύθερα να ζήσουν, αλλά έχω θέσει και όρια.» 

Η Γιώτα συνεχίζει να εξετάζετε σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μεσολαβήσαν κι άλλα προβλήματα υγείας.Της δόθηκε περιθώριο ζωής δύο ωρών. Ανέτρεψε πάλι τα δεδομένα. Μπορεί να φλερτάρει συνεχώς με τον θάνατο, αλλά δεν αδιαφορεί για τους ανθρώπους.

Είχε εισαχθεί για μια σειρά εξετάσεων. Στο διπλανό κρεβάτι μια νεαρή κοπέλα. Την είχε φέρει ο σύντροφός της να κάνει έκτρωση. Βγήκαν στη βεράντα για τσιγάρο. Μίλησαν. «Άδικος ο κόπος σου» της είπε μια νοσοκόμα. Το ίδιο βράδυ της τηλεφωνά. «Μα τι της είπες και δεν το έκανε;»

«Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Γέλαγα σαν μικρό παιδί, έλεγα στον Κώστα: Τα κατάφερα, έσωσα μια ψυχή! Ίσως το μωρό που θα γεννηθεί να γίνει ευτυχισμένο!» 

Προτεραιότητες...

«Πολλοί νομίζουν προτεραιότητά τους σε αυτή τη ζωή το χρήμα. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μόνο ψυχολογικό κέρδος έχω. Είναι ωραίο να βοηθάς τον κόσμο. Θεωρούν ευχαρίστηση τις κακίες και το κουτσομπολιό.

Τις εικοσιδύο μέρες που πάλευα με τον ειλεό όλοι διέδιδαν πως πέθανα. Ο πατέρας μου άσπρισε μέσα σε δυο μέρες, με παρακαλούσε να βγω έξω να με δουν.»

Πάω στο νοσοκομείο για εξετάσεις και βλέπω δεκαεννιάχρονα παιδιά με την πάθησή μου να μην γελάνε. Ψυχολογικά ράκη. Και τους ρωτώ, γιατί το κάνουν. Έχω παιδιά, οικογένεια και γελάω. 

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων την περίοδο των διακοπών μου είναι τα καλύτερα. Αλλάζει η ψυχολογία μου, πάω στο χωράφι, σκαλίζω τη γη, φυτεύω τις ντομάτες μου,  κάνω αυτό που με ευχαριστεί.»

Και στις ανθρώπινες στιγμές που τα πράγματα ζορίζουν, μία η απάντησή της...

«Πάμε γι' άλλα!»