Περνώ αρκετές ώρες την ημέρα διαβάζοντας ιστορίες στα social media, δίχως να αποκλείω καμμία. Κάποιες ενδιαφέρουσες, κάποιες αδιάφορες, κάποιες παραπλανητικές και κάποιες σκληρές, κυνικές έως και απάνθρωπες…
Σε μία από αυτές έπεσα απόψε το βράδυ… την διάβασα και την ξαναδιάβασα μη τυχόν και κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά…
Την παραθέτω και ελπίζω να μην έχω διαβάσει σωστά… που δυστυχώς έχω διαβάσει σωστά…
Γράφει η Ντίνα Μιχαλοπούλου: «Χτες βράδυ μας συνέβη το εξής τρομακτικό: Γείτονες που μας έχουν κάνει συκοφαντική αγωγή για να μας διώξουν από το σπίτι (και ενώ περιμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου), ήρθαν έξω από το σπίτι μας και μας τραμπούκιζαν στις 10 και μισή. Όταν ανοίξαμε, ο άντρας όρμησε μέσα στο σπίτι και επιτέθηκε στον άντρα μου. Τον έπιασε από το λαιμό και τον έσπρωχνε προς τον τοίχο. Αυτά όλα τα παρακολουθούσε το αυτιστικό παιδί μας. Εγώ μπήκα στη μέση και άρχισα να φωνάζω ότι θα πάρω την αστυνομία και μόλις άρχισα να παίρνω τηλέφωνο έφυγαν.
Ειλικρινά είμαι πάρα πολύ σοκαρισμένη. Χτες το παιδί δεν έκανε φασαρία, απλά κάναμε τις δουλειές του σπιτιού και ετοιμαζόμασταν για ύπνο. Αυτά που συνέβησαν τα γράψω εδώ, στο μικρό βήμα που έχω γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτή τη ρατσιστική βία την εισπράττουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πολλές οικογένειες σαν τη δική μας και είναι άδικο - απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε, δεν κάνουμε τίποτα κακό. Αντί για βοήθεια, μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και μας φέρονται σαν μιάσματα. Αν θέλετε, μπορείτε να μοιραστείτε το ποστ - ίσως έτσι μας βοηθήσετε να είμαστε πιο ασφαλείς.»
Κι όλα αυτά διότι το παιδί έκανε φασαρία…
Κι όλα αυτά γιατί η υπερσυγκέντρωση τοξικότητας στις ψυχές μας ψάχνει τόπο να εκφράσει την βία της…
σ.σ., η φωτό είναι αρχείου...
Γεωργία Λινάρδου
